2007 : BORROKA DA BIDEA, ATXIK ETA JO AITZINA!

2007 - 2014 : ZAZPI URTEKO BILANA


2007

2009

2011

2014

Duela zazpi hilabete, egunez egun, blog honetan idazteari utzi nion. Iruzkin batean erran dudan bezala, Jakue Garmendiak eta biok erabaki genuen blog honen helburua, Euskal Nazio Askapen Mugimenduaren baitan nagusitua zèn joera erreformista, sozialdemokrata eta likidazionistari aurre eginen ziòn antolakunde iraultzaile alternatibo baten existentziaren berria Euskal Herrri Langileari ematea betea zela, eta beraz, aski zela momentuz. Jakue Garmendiak eta biok oporrak hartu genituen eta bertze lanetara joan ginen.

Geroztik, hamaika aldiz erran izan digute, kale eta karriketako solasaldietan, ea noiz berrabiatu behar genuen berriz ere blog hau, "Euskal Iraultza Sozialista".

Azken bi asteetan Euskal Herrian gertatutakoak erakutsi digu tenorea iritsia dela berriz ere gure gogoetak jendaurrean agertzeko.

Ez da sekretua inorendako IBIL euskal antolakunde iraultzaileko militantea naizela, bainan hemen agertuko ditudan iritziak eta hausnarketak pertsonalak dira. IBILek kolektiboki landu eta onartutako testuak bere sinaduraz agertuko dira, orain arte egin izan dugun bezalaxe.

Urtarrilaren 25ean argitaratuko dut idazki luzea, gaur egungo Euskal Herriko egoera soziopolitikoari buruzkoa, azken zazpi urteetako balantzea eta perspektibak. Zergatik urtarrilaren 25ean, prezeski?


Oraingo Ezker Abertzalearen zuzendaritzak aitzina daraman ildo politikoarekin dudan jarrera erabat kritikoa ez da atzo goizeko harrikada. 2007ko urtarrilean izan zen haustura, eta haustura horren berri eman nion buruz buru eta aurrez aurre Pernando Barrenari, bere etxean egindako bisita batean. Are gehiago, ene jarrera kritikoa azaltzen zuèn txosten laburra ere eskura eman nion: bi kopia. “Hemen bi kopia zeudek” erran zidalarik, nik hauxe erantzun nion, hitzez hitz: “Bigarren kopia Arnaldorendako duk”.

Beraz, oraingo Ezker Abertzalearen zuzendaritzak 2007ko urtarrilaren bukaeran jakin zuen, bertze inork baino hagitzez lehenago, haien deriba erreformista sozialdemokrata eta likidazionistaren aurka nengoela erabat, eta haien ildo politikoaren aurkako borrokan eta disidentzian sartzen nintzela. 



Nork bere ondorioak aterako ditu egitate honetatik, bainan ageri da oraingo Ezker Abertzalearen zuzendaritzak ere bereak atera zituela. Hori bai, ezin izanen dute sekula santan erran ez zirela abisatuak izan, edota balizko konspirazio zital eta maltzurrak izan zirenik ene aldetik, zeren eta Euskal Herrian ene ildo politikoaren berri izan zutèn lehendabiziko pertsonak Pernando Barrena eta Arnaldo Otegi izan baitziren. Eta aski da haiei galde egitea, ea egia ote den nik diodana.

Bortz urtez saiatu nintzen, deriba sozialdemokrata hau zuzentzen, ene indar eta ahal guztiez. Egunen batez azalduko dira nik egindako saiakera guztiak eta oraingo Ezker Abertzalearen zuzendaritzaren aldetik hartutako neurriak eta egindako  maniobrak. 

Kaxu! Ez naiz kexatzen ari, guztiz logikoak eta koherenteak iduritu zitzaizkidan bere momentuan, ENAM likidatzeko operazioaren baitan beharrezko eta ezinbertzekoak. Horrelakoa da klase borroka, eta horrelakoxea da bere baitan garatzen den borroka teoriko-ideologikoa. Kiroltasunez hartu beharreko kontuak dira, nahiz eta gehienetan mingarriak izan (segur aski bi parteendako, oraingo Ezker Abertzaleko zuzendaritzako kide gehien-gehienak ene burkideak izan baitziren HBn, KASen eta ETAn).

Aski kalaka, gaurkoz. Eztabaidaren haritik tiraka bertze kontu batzuk agertuko dirateke, agian. Momentuz, honat hemen 2007ko urtarrilaren 25ean izkiriatu nuèn idazlana. Mikel Erro ezizenaz sinatu nuen, klandestinitate garaiak baitziren. Mikel Erro nik EGINen idazteko erabiltzen nuèn seudonimoa izan zen, 1989-1992 urteetan. Izengoiti hori aski ezaguna izan zen Ezker Abertzalearen baitan.

Idazki hau lehenago argitaratua izan da blog honetan, 2012ko abuztuaren 27an, hain zuzen ere. Jendearekin solasean ohartu naiz ez dela bat ere ezaguna, eta merezi duela berriz argitaratzea, zazpi urte hauetako balantzea egin ahal izateko, eta irakurle guztiek oraingo egoera baloratzeko, nork bere iritzia osa dezan.

Erran bezala, testu honen zazpigarren urteurrenean, hilaren 25ean, idazki luzea argitaratuko dut, gaur egungo koiunturari buruzkoa. Anartean, hona hemen duela zazpi urte nituèn gogoeta eta pentsamenduak. Praxi iraultzaileak erranen du zuzen ala oker nenbilen...

Azpimarrak eta testuko gainontzeko ezaugarri bereziak nik gaur egun, zazpi urte ondoren, egindakoak dira.

BORROKA DA BIDEA,

ATXIK ETA JO AITZINA!!!

              Idazki honen helburua Euskal Herriko egoera politikoaren azterketa  egitea da. Hamabi tesietan oinarritu dugu geure analisia:

1.- Gure abiapuntua, klase borroka eta oro har botere harremanen azterketa da. Hori egin gabe ez baitago egoera ulertzerik. Euskal Herria, eta zehazkiago, Euskal Herri Langilea (hemendik aitzina EHL) bi estatuk zapaltzen dute: Espainia eta Frantzia. Bi estatu horiek mendez mende eraiki dituzte klase zapaltzaileek, forma desberdinak emanez. Azken berrehun urteotan Nazio-estatu bilakatzen saiatu dira, gure Herriaren izatea bera kinka larrian jarriz.

2.- Estatu espainolari dagokionez, 1931-1939 ziklo iraultzailea suntsiturik, oligarkiak berrrogei urteko diktadura faxista (nazionalkatolizismo frankista) ezarri zuen. Oligarkia horrek berak  Monarkia borboitarra berrezarri zuen 1975-1978 urteetan, funtsezko botere egiturak aldatu gabe: zapalkuntza kapitalista eta espainolak ez diren Herri eta Nazio guztien ukazio eta asimilazioa. Horixe da, hain zuzen, 1978ko Konstituzioak bermatzen duen egoera zapaltzailea.

   Bergauza erraten ahal dugu Estatu frantsesari buruz: V Errepublikak zutik mantendu zituen nazionalismo etnozida frantsesaren bi zutabe horiek. 

Bi estatuetan beraz, ez dago guretako zinezko demokraziarik. Zeren eta autodeterminazio eskubidea baita zinezko demokrazia eta askatasunaren oinarri eta ardatza. Ukazio honek behartu zuen EHL borroka armatuari berriz ekitera Gerra Handia (1936-1945) bukatu ondoren.

3.- Haustura demokratikorik ez da izan beraz, ez Frankismoarekikoa, ezta Jakobinismoarekikoa ere (Jakobinismoa erraten diogu nazionalismo frantses inperialista eta etnozidari, historikoki nazionalismo espainolaren iturri eta eredua izan dena). Iazko martxoan Nazio Askapenerako Euskal Erakunde Sozialista Iraultzaileak aldarrikatutako su-etenak egoera honetan eragin nahi zuen, prozesu demokratikoa irekiz eta zabalduz Euskal Herrian. Hau da, urte luzetako borrokaren ondorioz, haustura demokratikoa erdietsi bi estatuetan, urratsez urrats. Etapa honen helburuak argiak dira: Autodeterminazioa, Amnistia eta Nafar Lurraldeen Birbatasuna (Hego eta Iparraldeko erritmoak kontuan hartuz)

4.- Prozesu honek, gure ustez, haustura demokratikoa eragin behar du bi estatu zapaltzaileetan. Berez eta beraz, prozesuak demo-kratikoa izan behar du, hitzaren zentzu  sakon eta etimologikoan, hau da Herri Boterean oinarritutako prozesua, non EHL autodeterminatuko den, bukaeran Independentzia eta Sozialismoa erdietsiz eta zapalkuntzarik gabeko Herria osatzeari ekinez. Hots, prozesu iraultzaile iraunkorra, etenik gabea, fase desderdinak ukanen dituena: demokratikoa, sozialista, utopista (komunista, nahiago bada.) Haustura demokratiko hau bi estatuetako Herri eta klase zapaldu guztiek erdietsi behar dute, ezinezko baita bertzenaz. Hau da, Euskal Herri Langilearen borrokak bidea urratzen du gainontzeko Herri Langileendako, Euskal Iraultza Europako Iraultzaren abangoardia bilakatuz de facto.

5.- Gogoeta honek erakusten digu iazko martxoan abiatu zèn prozesu demokratikoaren zinezko tamaina eta neurria. Eta honek argitu eta azaltzen ahal digu bederatzi hilabeteotan ezagutu ditugun krisi eta kontraesanak. Zeren klase sozial guztiek beren interesen arabera jokatu baitute prozesu honetan, nork bere kontzientzia mailaren arabera, jakina. Eta hortxe berean kausitzen da gakoa, bi oligarkiek maila handia erakutsi dutelakotz. EHLak, aldiz, kontzientzia lausoa.

6.- Oligarkia frantses eta espainolak ez dira bloke homogeneoak: beren baitan talde,frakzio eta korronte diferenteak ageri dira. Laburbilduz eta sinpletuz, bi joera nagusi nabari dugu:

         A.- Oligarkia kontserbadorea eta yankizalea, AEBetako multinazionalei  lotua eta Estatu sionistari hertsiki atxikia. Oraingo ofentsiba inperialista orokorraren aldekoa, erabat unilateralista.

          B.- Oligarkia liberal eta europazalea, Europako Batasuneko interes inperialistei lotuagoa, ofentsiba horrekin taktikoki kritikoa eta Inperio kapitalistari buruz ikuspegi multilateralagoa duena.

     Erabateko sinplekeria litzateke bi joera horiek alderdi zehatz batzuekin identifikatzea, bainan uste dugu aise ikus eta koka daitezkeela bi joerok egoera politikoan. Geroko txosten baterako uzten dugu azterketa xehe eta zehatzagoa.

7.- Nazio Askapenerako Euskal Erakunde Sozialista Iraultzaileak bere su etenaz abiatu eta irekitako prozesuak klase eta botere harreman sare konplexu honetan eragin zuen, burgesia eta beren sateliteetan jarrera diferenteak sortuz:

         A.- Oligarkia yankizaleak kontrako jarrera zorrotza hartu zuen, Euskal Herriaren erabateko derrota bilatuz, 1937koaren neurrikoa.

         B.- Oligarkia europazaleak ENAM eta oro har EHLren errendizioa bilatzeari ekin zion, itxura negoziatuarekin, nazioarteko gainontzeko  ereduak  aplikatuz.

Bi oligarkien joera hauek helburu berbera xerkatzen dute, bistan denez, baina tresna eta baliabide desberdinekin. Kontraesan eta ñabardura horiek biziki garrantzitsuak dirateke geroan, prozesu demokratikoa indartzen den neurrian oligarkiaren baitako arrakaldura horiek areagotuko baitira, lehertu arte

8.- Azken bederatzi hilabeteotan bi taktika aplikatu dute aipatutako oligarkien frakzioek. Estatu espainolari dagokionez, bi bloke agertu dira: bata PPk politikoki ordezkatzen duena, bigarrena PSOEk gidatzen duena (bere mende hartzen ditu Estatu espainoleko bertze nazioetako burgesia erregionalista eta autonomisten ordezkari politikoak: CiU,ERC/BNG/PNV,EA, NaBai/CC...).

9.- PSOEko Gobernuak ez du bete hitzartutako hiru baldintzak: errepresioaren etena, ezker abertzalearen iharduera politiko normalizatua eta Euskal Herriaren erabakitze eskubidearen gaineko adierazpen instituzionala. Erabat koherenteki jokatuta, denbora galtzen aritu da etengabe, eta aldi berean errepresioa gogortu eta areagotu du arlo guztietan, balizko amoremate, umiliazio eta errendizioa bilatuz. Helburua, ENAM sistemaren baitan integratzea, jakina. Bertzalde, oso seriotan hartu behar da iazko ekainean Rajoy neofrankistak Zapaterori errandakoa, Estatua ez zuela ordezkatzen, alegia. Honek erakusten digu oligarkia frankistak, Monarkiak barne, ez duela PSOEren taktika inolaz ere onartu. Areago, ahal duen guztia egiten ari da PSOE eta berak ordezkatzen duen burgesiaren zatia gobernutik (ez boteretik, jakina) kentzeko.

 PSOEren jokabidea guztiz logikoa da beren klase ikuspegitik. Kontuan hartu behar dugu mugimendu iraultzaile askoren jokaera Sobiet Batasunaren sistema hondoratu zenetik. Adibide xumeak jartzeko: Ertamekikako Iraultzak (Nikaragua, El Salvador, Guatemala) Hegoafrika, Irlanda... Inperialismoak negoziazio prozesuak abiatu zituen orduan mugimendu iraultzaileak indargabetu eta neutralizatzeko, sisteman integratuz eta herri borrokak suntsituz. Emaitzak denen bistan dira, zorigaitzez.

10.-Ez da harrigarria bi oligarkiek eskura izan duten guztia erabili izana Euskal Herriaren prozesu demokratikoa gelditzeko nork bere eran eta taktikan. Guztiz logiko eta ulergarria da. Ulergaitza dena da ezker abertzaleko zuzendaritzaren jarrera. Militantziari ez zaio argi eta garbi azaldu prozesuaren tamaina estrategikoa. Eta hori, gure ustez, ildo politiko erreformista (edota sozialdemokrata, nahiago bada) baten ondorio zuzena da. Perspektiba falta ikaragarria, eta aldi berean, kezkagarria.

Ildo erreformista honen alde Irlandako adibidea aipatzen da behin eta berriz, eta hori paradigmatikoa da, zeren adibide argiena baita nola borroka iraultzaile-independentista bat indargabetzen ahal den sistema inperialistan integratzeko. Inperialismoa ez da aise tronpatzen ahal, eta aski da ikustea hamar urte honetan Irlandako independentzia, birbatasun eta sozialismoaren aldeko borrokaren bilakaera ohartzeko Europako kapitalismoak behar duen “bake soziala” nola erdietsi den Eiren.

Hau guztia erratea erabat autokritikoa da, idazten ari denak gertaera hauetan parte hartu izan baitu. Eta era berean hagitz mingarria  Bainan egiari bizia zor!

11.- Iraultzaren aukera baztertzen den heinean, sistema kapitalista eta inperialistan integratzea bertze biderik ez zaigu gelditzen. 

Hori bai, ahalik eta baldintza hoberenetan. Bainan hori ameskeria da gure egoera geopolitikoan!

Ez dugu zalantzan jartzen hori egiten ari direnen borondate ona, horietako aunitz lagun eta adiskide baititugu. Bainan aitzina jotzeko baldintza, kritika eta autokritika dira, ez dago bertze biderik. Halaber, espero dugu idazki hau ere kritikatua izanen dela. Agian bai! Burdin  eta altzairuzko logika horren baitan ulertu behar da Batasunaren deia Ibarretxeren manifara joateko. Eta are gehiago azken aste hauetako  adierazpen argigarriak, hala Arnaldorenak nola Rafa Diezenak ere. Eta ildo berean kokatzen ditugu ekainaren 30eko Zapateroren adierazpenaren balorazio baikorra, edota Entzutegi Naziaren aurrean izandako jarrera gorabeheratsua. 

Gure hipotesia da Ezker Abertzalearen zati handi bat logika erreformista eta sozialdemokratan barnatu dela, eta gertaera honek azaltzen dituela azken hilabete hauetako joera kontraesankorra. 



Zeren Madrilgo ekintza ondoren, eta honek sortu zuèn krisia aztertuz argiro dakusagu Ezker Abertzalearen baitan bi joera politiko diferente nabarmendu dela. Noraino eta etsaiek berek ozenki aldarrikatzeraino.

12.- Gure ustez, borroka ideologiko-organizatiboa abiatu behar dugu gaur egun, aipatu ildo erreformistari aurre eginez eta militantziari arazoak argi eta garbi azalduz. 

Eta bidenabar gure sustengu eta elkartasuna adieraziz Nazio Askapenerako Euskal Erakunde Sozialista Iraultzaileari, uste baitugu ildo iraultzaileari zintzoki eusten diola. Kritikak kritikak eta ñabardurak ñabardura, euskal iraultzaile guztiok batera jokatu behar dugu egoera larri honetan. 

Honen guztiaren ondorioz, hiru eginkizun zehaztu nahi ditugu euskal iraultzaileondako:

         1.- Arlo teorikoan, hil ala biziko afera da teoria iraultzaile guztien indartzea. Dela marxismoa, dela komunismo libertarioa, feminismoa, ekologismoa... “Teoria iraultzailerik gabe ez dago mugimendu iraultzailerik” zioen Leninek. Gaur egun hori da, gure ustez, euskal borrokalarien hutsunerik gorriena. Guri dagokigunez, 1991an lehen aldikotz plazaratu genuèn hipotesi-proposamen teorikoa (materialismo utopikoa, alegia) garatu eta sakontzeko engaiamendua hartzen dugu, urtebeteko epean. Halaber, Euskal Iraultzaren bidean estrategia zehazteko konpromisoa ere hartzen dugu geure gain, bortz hilabete barru.

         2.- Antolakuntza arloan, gaur egun diren erakunde eta antolakunde guztiak indartzeaz gain, euskal iraultzaileen koordinakunde iraunkorra antolatzea proposatzen dugu, emeki-emeki nagusitzen ari den ildo erreformistari aurre eginen diona.

         3.- Borroka arloan, herri borroka guztiak areagotzea da gure eginkizuna, nork bere tokitik eta militantzia esparrutik. Helburu nagusia, Euskal Nazio Askapenerako Mugimendua berreraikitzea da, Euskal Herri Langilearen kontzientzia iraultzailea indartuz eta zorroztuz.

Izan ongi eta lotu borrokari!!!

Gora Euskal Herri Langilea!!!

Gora Euskara Ta Askatasuna!!!

Gora Euskal Iraultza!!!

Euskal Herrian, 2007ko urtarrilaren 25an.

Euskal Gazteria iraultzailearen aldeko borroka eguna.   

Mikel Erro.