LABen ARRAZOIAK
AZAROAren 14ko
GREBA OROKORRAREN AURKA:
Atzo argitaratu zen GARA eta NAIZ INFO komunikabideetan iritzi artikulu bat, Espainolez, LABeko zuzendaritzako hiru kideren izenean. Gaur bertan BERRIA egunkarian irakurri dugu antzeko artikulua, Euskaraz. Polemika biziaren erdian, orriotara ekarri ditugu bi testuak, Euskaraz eta Espainolez. Euskarazko testua kritikatuko dugu iruzkin eta irudien bidez, bainan Espainolezkoa ere argitaratuko dugu, bien arteko ñabardura eta diferentzia esanguratsuak agertzen baitira.
Bihar Greba Orokorran parte hartuko dugu LABen ibilitako aunitz, afiliatu eta militante ohiok, eta seguraski LABen oraindik militatzen duten askok eta askok. Ez baita egia LABeko afiliazio eta militantzia osoa zuzendaritzak hartu duen erabakiarekin bat datorrenik, ezta hurrik eman ere! Eztabaida eta polemika hori aberastu eta zorroztu nahian, hona hemen bi testuak eta gure kritika. Agian eztabaida latz eta garratz honek lagunduko ahal du LABen baitan indar koerlazioa aldatzen eta ildo sindikalista sozialista iraultzailea indartzen eta nagusitzen hain borrokalaria izan den eta den sindikatuaren baitan, Euskal Errepublika Sozialistaren bidean, Langileriaren Boterearen bidean...
Bihar Greba Orokorran parte hartuko dugu LABen ibilitako aunitz, afiliatu eta militante ohiok, eta seguraski LABen oraindik militatzen duten askok eta askok. Ez baita egia LABeko afiliazio eta militantzia osoa zuzendaritzak hartu duen erabakiarekin bat datorrenik, ezta hurrik eman ere! Eztabaida eta polemika hori aberastu eta zorroztu nahian, hona hemen bi testuak eta gure kritika. Agian eztabaida latz eta garratz honek lagunduko ahal du LABen baitan indar koerlazioa aldatzen eta ildo sindikalista sozialista iraultzailea indartzen eta nagusitzen hain borrokalaria izan den eta den sindikatuaren baitan, Euskal Errepublika Sozialistaren bidean, Langileriaren Boterearen bidean...
Azpimarrak, irudiak eta iruzkinak gureak dira, prefosta!
BERRIA EGUNKARIA 2012-11-13
EUSKAL LANGILERIAK,
BERE BIDEA
Sonia Gonzalez,
LABeko Komunikazio idazkaria
Igor Urrutikoetxea,
Nazioarteko idazkaria
Garbiñe Aranburu,
Ekintza Sindikaleko idazkaria
Azken bost urteotan, 2008tik hona, Kapitalaren erasoak
ez du etenik izan. Euskal Herria eraso horiei erantzuten ari da
lantokietan nahiz kalean, eta sindikalismo borrokalariak ere horretan
dihardu Europako hainbat herritan.
(Hain xuxen ere, sindikalismo hori da azaroaren 14ko Greba Orokorra hasiera-hasieratik bultzatu duena. Lehendabizi, CGTk urriaren 31rako jarria zuen data, eta helburua sasi sindikatu horiak mugiaraztea zen, zorigaitzez oraindik Estatu Espainoleko Nazioetako Langileriak, neurri handi batean, beren kontrol eta eraginaren mende baitaude. Klase-sindikalismo borrokalari eta askotan independentista horrek elkartasuna bultzatu zuen Euskal Herriko hego-mendebaldeko Araban, Bizkaian, Gipuzkoan eta Nafarroa Garaian, irailaren 26an egin genuèn Greba Orokorrarekin. Herrialde Katalanetan, Galizan, Kanarietan, Asturiesen eta Espainian (Andaluzian bereziki) elkartasuna erakutsi zuten Greziako eta Euskal Herriko Langileariarekin, eta Greba orokor baten aldeko mobilizazio eguna egin zuten. Azkenean UGT eta CCOO Greba Orokorra deitzera behartu dituzte, ez aparatero eta burokrata traidore horiek nahi zutelakotz, bai to! baina beren legitimitatea erabat ez galtzeko, eta beren horikeria eta desprestigioa bururaino ez eramateko. Ondoko ilustrazioan ageri dira sindikatu horietariko batzuk, baina badirudi LABeko zuzendaritzari bortz axola zaiola hori, aldez edo moldez haien hanka sartze estrategikoa justifikatu nahian dabiltza, eta horretarako UGT eta CCOOk deitutako Greba Orokorra erabiltzen dute, gainontzeko sindikatuek egiten duteaz paso soberanoa eginez, eta ezin barkatuzko mespretxu eta harrokeria erakutsiz)
Jasaten ari garen erasoak finantza kapital trasnazionalek, Europako Kontseiluak, Nazioarteko Diru Funtsak, Europako Banku Zentralak eta enparauek zuzendu dituzte. Horren aurrean, desiragarria litzateke Europa mailako erantzun bat, Europako Herrien borrokaren norabidean eta berau indartzera bideratua. Izaera horretako deialdi batetik kanpo ez litzateke LAB geratuko. Ez da halakorik gertatu, ordea, zenbaitek aldez edo moldez hala mozorrotu nahi izan duten arren.
(Bainan hau zer da? Nor engainatu nahi duzue? "desiragarria litzateke" "deialdi batetik kanpo ez litzateke LAB geratuko", eta biharko deituta dagoen Greba Orokorra, euli kaka dea? Balizko greba internazionalak aipatu zinez eta benetan BIHAR BERTAN izanen den Greba Orokorra boikotatzeko? LABeko zuzendaritzak ergeltzat hartzen gaitu? Inozotzat? Haurtzat? UGTk eta CCOOk sasi sindikatu kolaborazionista erreformista eta espainolistek bakar-bakarrik deitzen dute? Eta gainontzekoak? Ez dira existitzen? Ez dira deus ere? Zertan ari dira ELA eta LAB? Nor tronpatu eta manipulatu nahi dute? Balizko errotak ez du irinik ematen, eta bihar bertan Greba Orokorra dago deituta, oker ez bagaude, Iberiar penintsulan, eta Italian zein Wallonian lanuzteak, Europako herrialde gehienetan manifestazioa eta protesta-ekintzak)
Argumentu hori bera behin eta berriro errepikatzeak ez du errealitatea aldatu: ez Ziprek ez Belgikak, ez Maltak ez Italiak, ez dute greba orokorrera deitu azaroaren 14rako. Greba orokorrerako deialdia Iberiar penintsulara mugatu da.
(Eta zer? Iberiar penintsulan deituko balitz ere -eta ez da egia-, irailaren 26ko Greba Orokorra ez al genuen Iberiar Penintsulan kokatzen diren Araban, Bizkaian, Gipuzkoan eta Nafarroa Garaian? Ala Lapurdin, Baxe Nafarroan eta Zuberoan ere deitu zuen LABek? Bainan zinizmoak baditu bere mugak: informazioa. Irakurri agiri hau. mesedez:
"¡NO PAGUEMOS SU CRISIS!
El miércoles 14 de Noviembre de 2012, huelgas generales interprofesionales tendrán lugar en Grecia, Portugal, España, Italia, Chipre y Malta. En Francia y Bélgica habrá huelgas sectoriales.. Se han convocado manifestaciones en todos los países incluidas Eslovenia y República Checa.
Esta iniciativa es importante y marca una nueva etapa en la construcción de una unidad de acción y de fuerzas para oponerse permanentemente a las políticas de austeridad que los gobiernos y la patronal están imponiendo a los trabajadores y trabajadoras con el único fin de garantizar los beneficios de una pequeña minoría.
La crisis no es un fenómeno extranatural; es simplemente el estado actual del sistema capitalista para mantener sus grandes márgenes de beneficios, para continuar enriqueciéndose accionistas y banqueros necesitan atacar con gran fuerza los derechos sociales conseguidos después de muchos años de luchas sociales. ¡No debemos permitirlo!
Las instituciones europeas, los tratados europeos no nos protegen, al contrario, han sido creados para sostener a quienes nos explotan. Paro, precariedad, pobreza, flexibilidad, racismo,.. es el futuro que proponen quienes nos gobiernen.
Al contrario, nosotros queremos construir otro futuro basado en la satisfacción de las necesidades de todos y todas y que es posible con una redistribución diferente de la riqueza que nosotros producimos en el mundo.
Las huelgas y manifestaciones que tendrán lugar el 14 de Noviembre son una etapa. Los SINDICATOS ALTERNATIVOS Y DE BASE trabajamos en la organización de una huelga europea desde hace tiempo; hemos organizado ya movimientos y movilizaciones internacionales en diferentes sectores profesionales; una acción interprofesional es necesaria. Por ello participamos en la acción europea de huelgas y manifestaciones
del 14 de Noviembre.
Confederacion General del Trabajo CGT - Etat espagnol
Confederacion Intersindical - Etat espagnol
Intersindical Alternativa de Catalunya - IAC - Catalogne
Confederacion sindical Solidaridad Obrera - Etat espagnol
Unione Sindicale Italiana - USI - Italie
Confederazione Italiana di Base UNICOBAS – Italie
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση ESE - Grèce
Fédération SUD Vaud SUD - Vaud Suisse
Union syndicale Solidaires Solidaires – France
Confédération Nationale du Travail CNT – France
Transnational Information Exchange TIE - Allemagne")
Une honetan Toxo jauna lehendakari duen Europako Sindikatuen Konfederazioak egin duen deialdia ez da Europa mailako erantzun estrategia bat eratzeko urratsa, indarra eta mobilizazio gaitasuna galtzen ari diren sindikatu bik Estatuan eginiko greba deialdiari zilegitasuna eta sostengua emateko ahalegina baizik.
Esan dezagun, bestalde, CCOO eta UGTri babesa eman dien sindikatu konfederazio hori ezinbestekoa izan dela ere Europar Batasunaren egungo eredua finkatzeko, guztiz erregresiboak diren zuzentarauak babestuz, behin baino gehiagotan. LABek, beste hainbat sindikaturen moduan, ez du konfederazio horretan parte hartzen.
(Noski, erabat ados gaude horrekin, uste al duzue, LABeko lagunak, gu UGT eta CCOOren alde gaudela? Sasi sindikatu hori, kapitalista, kolaborazionista eta inperialista horiek lehenbailehen suntsitu behar ditu Langileriak. Bainan hori PRAXI IRAULTZAILEAREN BIDEZ eginen dugu, teorian eta praktikan erakutsiz Euskal Herriko Langileriako sektore erreformista eta espainolei sindikatu horiek ez dituztela Langileriaren interesak defenditzen, Kapitalarenak eta Espainiako Oligarkia monarkiko eta neofrankistarenak baizik. Eta horren egiteko, azaroaren 14an euskal sindikatuek kalean eta borrokan izan behar zuten, hitzez eta ekintzez, kalean borrokatuz, gainontzeko langileekin batera, ez Greba Orokorra boikoteatzen eta haren aurkako arrazoi eta argudioak argiratatzen!)
Erabakiguneak gero eta urrunago daude, eta, ondorioz, hartzen diren erabakiak ere langileen interesetik aldenduago daude. Horretaz jakitun gara eremu sozial ezkertiarra osatzen dugun guztiak, eta, beraz, erabakiguneak eta parte hartzeko gaitasuna herrira gerturatzeko beharra aldarrikatzerakoan ere bat etorri beharko genuke guztiok. Ulertezina da euskal langileok bide horri uko egitera behartu nahi izatea, eta are ulertezinagoa interes nazionalak eta klase interesak artifizialki elkarren aurka jarri nahi izatea, ez bada langile klasearen batasunaren ustezko defentsa horren atzean Espainiaren batasunaren defentsa gordetzen dela.
(Burokrata sindikal hauen zinismoa eta hipokresia antologikoak dira: Catalunyako independentistak horretan ari dira? Eta Galizakoak? Eta Asturieskoak? Eta gu geu? Espainiaren batasunaren alde ari gara blog honetan? Hamaikak aditzeko sortu gaitun/k!!! Ikusi ondoko irudiak!)
Interes nazionalak eta klase interesak ez daude kontrajarriak, txanponaren bi aldeak dira. Krisiaren kudeaketaren ondorioz, gero eta pertsona gehiago ari da ulertzen banatu ezin diren bi bide direla, alegia, herri baten erabakitzeko eskubidea eta bertako langile klaseak erabakietan parte hartzeko eskubidea, bata zein bestea, ezinbestekoak direla erabakiak demokratikoki hartuko badira. Egungo defizit demokratiko honek ahalbidetzen du erabakiak finantza kapital handien esku uztea, herri borondatearen gainetik.
CCOO eta UGTren segizio-sindikalismoa ez da aldatu, ezta neurrigabeko erasoa urte latz hauetan ere. Bere horretan jarraitzen dute Baskongadetan, non gutxiengoan elkarrizketa sozialerako mahai batean eseri diren, Patxi Lopezen murrizketei babesa ematea beste helbururik gabe. Eta berdin jarraitzen dute Nafarroan: martxoan LAB eta ELArekin indarrak batzeaz hitz egiten zuten, eta hiru hilabete geroago akordioa sinatzen ari ziren erreforma finkatzeko. Moderna planarekiko eta azken 20 urteetan antolatzen diren txiringitoekiko ere, lehengo lepotik burua.
(Hain xuxen ere, sindikalismo hori da azaroaren 14ko Greba Orokorra hasiera-hasieratik bultzatu duena. Lehendabizi, CGTk urriaren 31rako jarria zuen data, eta helburua sasi sindikatu horiak mugiaraztea zen, zorigaitzez oraindik Estatu Espainoleko Nazioetako Langileriak, neurri handi batean, beren kontrol eta eraginaren mende baitaude. Klase-sindikalismo borrokalari eta askotan independentista horrek elkartasuna bultzatu zuen Euskal Herriko hego-mendebaldeko Araban, Bizkaian, Gipuzkoan eta Nafarroa Garaian, irailaren 26an egin genuèn Greba Orokorrarekin. Herrialde Katalanetan, Galizan, Kanarietan, Asturiesen eta Espainian (Andaluzian bereziki) elkartasuna erakutsi zuten Greziako eta Euskal Herriko Langileariarekin, eta Greba orokor baten aldeko mobilizazio eguna egin zuten. Azkenean UGT eta CCOO Greba Orokorra deitzera behartu dituzte, ez aparatero eta burokrata traidore horiek nahi zutelakotz, bai to! baina beren legitimitatea erabat ez galtzeko, eta beren horikeria eta desprestigioa bururaino ez eramateko. Ondoko ilustrazioan ageri dira sindikatu horietariko batzuk, baina badirudi LABeko zuzendaritzari bortz axola zaiola hori, aldez edo moldez haien hanka sartze estrategikoa justifikatu nahian dabiltza, eta horretarako UGT eta CCOOk deitutako Greba Orokorra erabiltzen dute, gainontzeko sindikatuek egiten duteaz paso soberanoa eginez, eta ezin barkatuzko mespretxu eta harrokeria erakutsiz)
Jasaten ari garen erasoak finantza kapital trasnazionalek, Europako Kontseiluak, Nazioarteko Diru Funtsak, Europako Banku Zentralak eta enparauek zuzendu dituzte. Horren aurrean, desiragarria litzateke Europa mailako erantzun bat, Europako Herrien borrokaren norabidean eta berau indartzera bideratua. Izaera horretako deialdi batetik kanpo ez litzateke LAB geratuko. Ez da halakorik gertatu, ordea, zenbaitek aldez edo moldez hala mozorrotu nahi izan duten arren.
(Bainan hau zer da? Nor engainatu nahi duzue? "desiragarria litzateke" "deialdi batetik kanpo ez litzateke LAB geratuko", eta biharko deituta dagoen Greba Orokorra, euli kaka dea? Balizko greba internazionalak aipatu zinez eta benetan BIHAR BERTAN izanen den Greba Orokorra boikotatzeko? LABeko zuzendaritzak ergeltzat hartzen gaitu? Inozotzat? Haurtzat? UGTk eta CCOOk sasi sindikatu kolaborazionista erreformista eta espainolistek bakar-bakarrik deitzen dute? Eta gainontzekoak? Ez dira existitzen? Ez dira deus ere? Zertan ari dira ELA eta LAB? Nor tronpatu eta manipulatu nahi dute? Balizko errotak ez du irinik ematen, eta bihar bertan Greba Orokorra dago deituta, oker ez bagaude, Iberiar penintsulan, eta Italian zein Wallonian lanuzteak, Europako herrialde gehienetan manifestazioa eta protesta-ekintzak)
Argumentu hori bera behin eta berriro errepikatzeak ez du errealitatea aldatu: ez Ziprek ez Belgikak, ez Maltak ez Italiak, ez dute greba orokorrera deitu azaroaren 14rako. Greba orokorrerako deialdia Iberiar penintsulara mugatu da.
(Eta zer? Iberiar penintsulan deituko balitz ere -eta ez da egia-, irailaren 26ko Greba Orokorra ez al genuen Iberiar Penintsulan kokatzen diren Araban, Bizkaian, Gipuzkoan eta Nafarroa Garaian? Ala Lapurdin, Baxe Nafarroan eta Zuberoan ere deitu zuen LABek? Bainan zinizmoak baditu bere mugak: informazioa. Irakurri agiri hau. mesedez:
"¡NO PAGUEMOS SU CRISIS!
El miércoles 14 de Noviembre de 2012, huelgas generales interprofesionales tendrán lugar en Grecia, Portugal, España, Italia, Chipre y Malta. En Francia y Bélgica habrá huelgas sectoriales.. Se han convocado manifestaciones en todos los países incluidas Eslovenia y República Checa.
Esta iniciativa es importante y marca una nueva etapa en la construcción de una unidad de acción y de fuerzas para oponerse permanentemente a las políticas de austeridad que los gobiernos y la patronal están imponiendo a los trabajadores y trabajadoras con el único fin de garantizar los beneficios de una pequeña minoría.
La crisis no es un fenómeno extranatural; es simplemente el estado actual del sistema capitalista para mantener sus grandes márgenes de beneficios, para continuar enriqueciéndose accionistas y banqueros necesitan atacar con gran fuerza los derechos sociales conseguidos después de muchos años de luchas sociales. ¡No debemos permitirlo!
Las instituciones europeas, los tratados europeos no nos protegen, al contrario, han sido creados para sostener a quienes nos explotan. Paro, precariedad, pobreza, flexibilidad, racismo,.. es el futuro que proponen quienes nos gobiernen.
Al contrario, nosotros queremos construir otro futuro basado en la satisfacción de las necesidades de todos y todas y que es posible con una redistribución diferente de la riqueza que nosotros producimos en el mundo.
Las huelgas y manifestaciones que tendrán lugar el 14 de Noviembre son una etapa. Los SINDICATOS ALTERNATIVOS Y DE BASE trabajamos en la organización de una huelga europea desde hace tiempo; hemos organizado ya movimientos y movilizaciones internacionales en diferentes sectores profesionales; una acción interprofesional es necesaria. Por ello participamos en la acción europea de huelgas y manifestaciones
del 14 de Noviembre.
Confederacion General del Trabajo CGT - Etat espagnol
Confederacion Intersindical - Etat espagnol
Intersindical Alternativa de Catalunya - IAC - Catalogne
Confederacion sindical Solidaridad Obrera - Etat espagnol
Unione Sindicale Italiana - USI - Italie
Confederazione Italiana di Base UNICOBAS – Italie
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση ESE - Grèce
Fédération SUD Vaud SUD - Vaud Suisse
Union syndicale Solidaires Solidaires – France
Confédération Nationale du Travail CNT – France
Transnational Information Exchange TIE - Allemagne")
Une honetan Toxo jauna lehendakari duen Europako Sindikatuen Konfederazioak egin duen deialdia ez da Europa mailako erantzun estrategia bat eratzeko urratsa, indarra eta mobilizazio gaitasuna galtzen ari diren sindikatu bik Estatuan eginiko greba deialdiari zilegitasuna eta sostengua emateko ahalegina baizik.
Esan dezagun, bestalde, CCOO eta UGTri babesa eman dien sindikatu konfederazio hori ezinbestekoa izan dela ere Europar Batasunaren egungo eredua finkatzeko, guztiz erregresiboak diren zuzentarauak babestuz, behin baino gehiagotan. LABek, beste hainbat sindikaturen moduan, ez du konfederazio horretan parte hartzen.
(Noski, erabat ados gaude horrekin, uste al duzue, LABeko lagunak, gu UGT eta CCOOren alde gaudela? Sasi sindikatu hori, kapitalista, kolaborazionista eta inperialista horiek lehenbailehen suntsitu behar ditu Langileriak. Bainan hori PRAXI IRAULTZAILEAREN BIDEZ eginen dugu, teorian eta praktikan erakutsiz Euskal Herriko Langileriako sektore erreformista eta espainolei sindikatu horiek ez dituztela Langileriaren interesak defenditzen, Kapitalarenak eta Espainiako Oligarkia monarkiko eta neofrankistarenak baizik. Eta horren egiteko, azaroaren 14an euskal sindikatuek kalean eta borrokan izan behar zuten, hitzez eta ekintzez, kalean borrokatuz, gainontzeko langileekin batera, ez Greba Orokorra boikoteatzen eta haren aurkako arrazoi eta argudioak argiratatzen!)
Erabakiguneak gero eta urrunago daude, eta, ondorioz, hartzen diren erabakiak ere langileen interesetik aldenduago daude. Horretaz jakitun gara eremu sozial ezkertiarra osatzen dugun guztiak, eta, beraz, erabakiguneak eta parte hartzeko gaitasuna herrira gerturatzeko beharra aldarrikatzerakoan ere bat etorri beharko genuke guztiok. Ulertezina da euskal langileok bide horri uko egitera behartu nahi izatea, eta are ulertezinagoa interes nazionalak eta klase interesak artifizialki elkarren aurka jarri nahi izatea, ez bada langile klasearen batasunaren ustezko defentsa horren atzean Espainiaren batasunaren defentsa gordetzen dela.
(Burokrata sindikal hauen zinismoa eta hipokresia antologikoak dira: Catalunyako independentistak horretan ari dira? Eta Galizakoak? Eta Asturieskoak? Eta gu geu? Espainiaren batasunaren alde ari gara blog honetan? Hamaikak aditzeko sortu gaitun/k!!! Ikusi ondoko irudiak!)
Interes nazionalak eta klase interesak ez daude kontrajarriak, txanponaren bi aldeak dira. Krisiaren kudeaketaren ondorioz, gero eta pertsona gehiago ari da ulertzen banatu ezin diren bi bide direla, alegia, herri baten erabakitzeko eskubidea eta bertako langile klaseak erabakietan parte hartzeko eskubidea, bata zein bestea, ezinbestekoak direla erabakiak demokratikoki hartuko badira. Egungo defizit demokratiko honek ahalbidetzen du erabakiak finantza kapital handien esku uztea, herri borondatearen gainetik.
CCOO eta UGTren segizio-sindikalismoa ez da aldatu, ezta neurrigabeko erasoa urte latz hauetan ere. Bere horretan jarraitzen dute Baskongadetan, non gutxiengoan elkarrizketa sozialerako mahai batean eseri diren, Patxi Lopezen murrizketei babesa ematea beste helbururik gabe. Eta berdin jarraitzen dute Nafarroan: martxoan LAB eta ELArekin indarrak batzeaz hitz egiten zuten, eta hiru hilabete geroago akordioa sinatzen ari ziren erreforma finkatzeko. Moderna planarekiko eta azken 20 urteetan antolatzen diren txiringitoekiko ere, lehengo lepotik burua.
Euskal
Herrian ez dugu 2008ko egoerara itzuli nahi. Gure bidea ez da batzuetan
erreformen aurka mobilizatu eta besteetan kapitalaren helburuetan
laguntzea, hori beste batzuen hautua da. Gogoratu behar dugu 2011ko
urtarrilean pentsioen erreformarekin gertatutakoa: CCOOk eta UGTk
Madrilen erreforma sinatzen zuten bitartean, urtarrilaren 27an, euskal
langileria kalera atera zen.
Deigarria da: irailaren 26ko greba
deialdia bertan behera uzteko deia egin zigutenek, bi hilabete geroago,
grebara ez deitzeagatik kritikatzen gaituzte. Deialdi bati zilegitasuna
arrazoiak azalduz ematen zaio, eta ez, kasu honetaz bezala, bat egiten
ez dutenekiko deskalifikazioetan oinarrituz.
Guztiz ulergarria da zenbait langileren aldetik
batasun sindikala nahi izatea.
Batuta indartsuagoak gara, noski. Baina hori bezain argi izan behar dugu zertarako batu indarrak, zein den helburua. LABek argi du indarrak batzea dela bidea, eta, bistakoa denez, apustu hori ari da emaitzak ematen, gero eta sektore gehiago ari zaizkigu batzen 2009an abiatu genuen bidera. Euskal Herrian martxan da prozesu sozial bat, bestelako eredu bat eraikitzeko borrokan. Helburu horretan jarri du LABek bere indarra.
Ez gaude murrizketa jakin batzuen aurrean, eredu ekonomiko eta sozialaren erabateko eraldaketa bat ezarri nahi zaigu, baliabide publikoak eta langileon eskubide laboral eta sozialak egunetik egunera bortitzagoa den kapitalari saldu nahi zaizkio azkar eta merke. Horri aurre eginez Euskal Herria bidea egiten ari da, Herri gisa, benetako alternatiba baten alde. Euskal Herriak badu baliabide nahikoa, baita antolakuntza eta mobilizazio gaitasuna ere, aurrera egiteko, zentzu guztietan espainiar Estatuak dakartzan oztopoak baztertuz.
(Zergatik erabiltzen dituzte behin eta berriz erreformista sozialdemokraten eufemismoen panoplia guzti-guztia? "alternatiba", "defizit demokratikoa", "bestelako eredu bat", "eremu sozial ezkertiarra", "bertako langileen zerbitzura egongo den eredu ekonomiko eta sozial berri bat"... Zergatik ez aipatu argi eta garbi Sozialismoa, Bankaren nazionalizazioa, Burgesiaren expropiazioa, langileen biltzarren boterea, Euskal Errepublika Sozialista, Iraultza, Herri Boterea, Independentzia OTANetik eta Europar Batasun kapitalista eta inperialistatik, Eurotik lehenbailen ateratzea, zorra ez pagatzea, eta abar, eta abar, eta abar? Zergatik? Nork ere erantzuna izanen du ...)
Ordua da Madrilera begira egoteari uzteko. Inoren zain
egon gabe 2009an guk geuk hasitako bideaz eta bide horrek duen balioaz
jakitun izan behar dugu. Jarrai dezagun aurrera, eremu sozial, sindikal
eta politikoan akordio estrategikoak bultzatuz, Euskal Herrian eta
Euskal Herrirako, bertako langileen zerbitzura egongo den eredu
ekonomiko eta sozial berri bat eraiki nahi dugunon artean.
OHARRA: Honaino gaur bertan BERRIA egunkarian argitaratutako iritzi artikulua. Hona hemen, aldiz, atzo GARAn eta NAIZ INFOn Espainolez argitaratutakoa, ñabardurak eta diferenztiak denok ikus ditzagun:
Batuta indartsuagoak gara, noski. Baina hori bezain argi izan behar dugu zertarako batu indarrak, zein den helburua. LABek argi du indarrak batzea dela bidea, eta, bistakoa denez, apustu hori ari da emaitzak ematen, gero eta sektore gehiago ari zaizkigu batzen 2009an abiatu genuen bidera. Euskal Herrian martxan da prozesu sozial bat, bestelako eredu bat eraikitzeko borrokan. Helburu horretan jarri du LABek bere indarra.
Ez gaude murrizketa jakin batzuen aurrean, eredu ekonomiko eta sozialaren erabateko eraldaketa bat ezarri nahi zaigu, baliabide publikoak eta langileon eskubide laboral eta sozialak egunetik egunera bortitzagoa den kapitalari saldu nahi zaizkio azkar eta merke. Horri aurre eginez Euskal Herria bidea egiten ari da, Herri gisa, benetako alternatiba baten alde. Euskal Herriak badu baliabide nahikoa, baita antolakuntza eta mobilizazio gaitasuna ere, aurrera egiteko, zentzu guztietan espainiar Estatuak dakartzan oztopoak baztertuz.
(Zergatik erabiltzen dituzte behin eta berriz erreformista sozialdemokraten eufemismoen panoplia guzti-guztia? "alternatiba", "defizit demokratikoa", "bestelako eredu bat", "eremu sozial ezkertiarra", "bertako langileen zerbitzura egongo den eredu ekonomiko eta sozial berri bat"... Zergatik ez aipatu argi eta garbi Sozialismoa, Bankaren nazionalizazioa, Burgesiaren expropiazioa, langileen biltzarren boterea, Euskal Errepublika Sozialista, Iraultza, Herri Boterea, Independentzia OTANetik eta Europar Batasun kapitalista eta inperialistatik, Eurotik lehenbailen ateratzea, zorra ez pagatzea, eta abar, eta abar, eta abar? Zergatik? Nork ere erantzuna izanen du ...)
Sonia González,
Garbiñe Aranburu,
Igor Urrutikoetxea
LABeko zuzendaritzako kideak
GARA/NAIZ INFO 12/11/2012
Nos encontramos desde
el año 2008 asistiendo a una batería incesante de ataques por parte del
capital. Euskal Herria lleva estos cuatro años respondiendo en los
centros de trabajo y en las calles, así como lo está haciendo el
sindicalismo combativo en distintos pueblos de Europa.
Estos ataques están siendo orquestados por el capital financiero trasnacional y dirigidos por elementos opacos tales como el Consejo Europeo, el FMI o el BCE y, por tanto, una respuesta a nivel de Europa que sirva de apoyo a las luchas de todos los pueblos europeos por una Europa social sería lo deseable. Y LAB, por supuesto, no se quedaría al margen de una convocatoria de estas características.
Estos ataques están siendo orquestados por el capital financiero trasnacional y dirigidos por elementos opacos tales como el Consejo Europeo, el FMI o el BCE y, por tanto, una respuesta a nivel de Europa que sirva de apoyo a las luchas de todos los pueblos europeos por una Europa social sería lo deseable. Y LAB, por supuesto, no se quedaría al margen de una convocatoria de estas características.
No es éste el caso, por mucho que se intente enmascarar y
disfrazar como tal. Por mucho que se repita un argumento, la realidad es
tozuda: con antelación ya se había convocado huelga general en Portugal
y a ésta se le sumó el Estado Español. En Italia hay convocado un paro
de dos horas en cada turno. En Chipre no hay convocatoria, ni en
Bélgica, ni en Malta. Y Grecia acaba de pasar por dos días de huelga, el
6 y el 7 de noviembre, pero no ha llamado al 14. En Grecia, como en
Euskal Herria, no hemos esperado a que la Confederación Europea de
Sindicatos (CES) llamase a un día de movilización.
De hecho, la convocatoria del CES, cuyo presidente en estos momentos
es Toxo, no es un primer paso dentro de una estrategia de respuesta
europea, sino un intento ex-profeso de dar legitimidad y sostén a una
convocatoria de huelga en el Estado de unos sindicatos que saben que van
perdiendo músculo y capacidad de movilización.
Sostén que, por otra parte, llega de manos de una confederación de sindicatos que ha sido crucial para apuntalar el actual modelo de Unión Europea. Cabe decir que LAB, así como muchos sindicatos europeos, no forma parte de esta confederación.
Sostén que, por otra parte, llega de manos de una confederación de sindicatos que ha sido crucial para apuntalar el actual modelo de Unión Europea. Cabe decir que LAB, así como muchos sindicatos europeos, no forma parte de esta confederación.
Que los centros de decisión están cada vez más alejados y que esto
promueve, a su vez, que las decisiones sean cada vez más alejadas a los
intereses de la clase trabajadora es una constatación a nivel europeo.
La necesidad de acercar esos ámbitos de decisión a los pueblos y la
capacidad de participar en esas decisiones sería –o debería ser–, por
tanto, una constatación necesaria. No es comprensible, así, que se nos
pretenda obligar a los trabajadores vascos que ya hemos tomado ese
camino a que renunciemos a él y, mucho menos, que se intenten
contraponer artificialmente intereses nacionales a intereses de clase, a
no ser que tras una supuesta defensa de la unidad de la clase
trabajadora lo que se esconda realmente sea una defensa de la unidad de
España.
Intereses nacionales e intereses de clase no son algo contrapuesto. Hace muchos años que comprendimos perfectamente que son las dos caras de una misma moneda. Sin embargo, la gestión que se está haciendo de la crisis está llevando cada vez a más personas a comprender que son dos caminos inseparables, que el derecho a decidir de un pueblo y que su clase trabajadora tome parte en las decisiones es la única manera para que dicha decisiones sean tomadas de una manera realmente democrática. Este déficit democrático es el que permite que sea el gran capital financiero el que decida por encima de la voluntad popular.
El sindicalismo de acompañamiento de CCOO y UGT no ha cambiado, tan
siquiera en estos años en que el capital con la ayuda de las elites
políticas pretende hacer y deshacer a su antojo.
No ha cambiado en Vascongadas, donde una minoría sindical se ha sentado en una mesa de diálogo social con el único contenido de servir de cobertura a los recortes de Patxi López. Tampoco ha cambiado en Nafarroa: si en marzo hablaban de unir fuerzas con LAB y ELA, tres meses más tarde firmaban un acuerdo sobre esa misma reforma para subordinar los convenios de Nafarroa a lo que se decidiera en Madrid, dar por buena la pérdida de poder adquisitivo y aceptar más flexibilidad y, por tanto, más desempleo.
En Euskal Herria no queremos volver a la situación del 2008, ni queremos movilizarnos en contra de unas reformas sí y en otras hacer de acompañamiento del capital, así como sucedió con la brutal reforma de las pensiones en enero del 2011: mientras CCOO y UGT firmaban en Madrid, el 27 de enero de 2011 la clase trabajadora vasca volvía a tomar las calles.
No ha cambiado en Vascongadas, donde una minoría sindical se ha sentado en una mesa de diálogo social con el único contenido de servir de cobertura a los recortes de Patxi López. Tampoco ha cambiado en Nafarroa: si en marzo hablaban de unir fuerzas con LAB y ELA, tres meses más tarde firmaban un acuerdo sobre esa misma reforma para subordinar los convenios de Nafarroa a lo que se decidiera en Madrid, dar por buena la pérdida de poder adquisitivo y aceptar más flexibilidad y, por tanto, más desempleo.
En Euskal Herria no queremos volver a la situación del 2008, ni queremos movilizarnos en contra de unas reformas sí y en otras hacer de acompañamiento del capital, así como sucedió con la brutal reforma de las pensiones en enero del 2011: mientras CCOO y UGT firmaban en Madrid, el 27 de enero de 2011 la clase trabajadora vasca volvía a tomar las calles.
Es cuando menos chocante que hace dos meses se nos hicieran
llamamientos a desconvocar la huelga del 26 de septiembre y ahora se nos
critique por no convocar dos meses más tarde. Y es cuando menos triste
que se busque la legitimación de una convocatoria, no explicando sus
objetivos, sino por contraposición y basándose en la descalificación de
quien no la comparte.
Es perfectamente comprensible que cierta parte de la clase
trabajadora apele a la unidad sindical. En la unidad reside la fuerza,
pero la pregunta crucial y que aparece acto seguido es en favor de qué
objetivos va a depositarse esa fuerza. Que sumar es el camino lo tenemos
muy claro en LAB y que esa apuesta va dando sus frutos podemos
constatarlo fácilmente, ya que cada vez son más sectores los que se
suman al camino que emprendimos en 2009. Hemos demostrado que en este
pueblo hay capacidad de movilización y prueba de ello dan cinco huelgas
generales.
En Euskal Herria hay un proceso social en marcha, un proceso social que lucha por una alternativa y por construir otro modelo. Ese es el objetivo en que hemos decidido depositar nuestra fuerza.
En Euskal Herria hay un proceso social en marcha, un proceso social que lucha por una alternativa y por construir otro modelo. Ese es el objetivo en que hemos decidido depositar nuestra fuerza.
No se trata de recortes puntuales, sino de una transformación completa y estructural de todo el modelo económico y social, una venta rápida y barata de recursos públicos y derechos laborales y sociales. Euskal Herria, por el contrario, está avanzando y como pueblo está confrontando y haciendo su camino por una verdadera alternativa. Porque hay alternativa a esta reforma capitalista integral y salvaje, una verdadera alternativa, construida según decida la clase trabajadora vasca en toda su extensión.
Este país tiene recursos suficientes y capacidad organizativa y de movilización para ello. Es hora de dejar de mirar a Madrid, ser conscientes y valorar el recorrido que comenzamos, sin esperar a nadie, en el 2009. Ahora es el momento de seguir adelante y de impulsar acuerdos estratégicos en lo social, sindical y político entre quienes realmente pretendemos construir aquí un nuevo modelo económico al servicio de la clase trabajadora y no del capital.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina