Mendi magaletik (1)

 ONGI ETORRI!

Laguntzaile eta kolaboratzaile berria dugu Euskal Iraultza Sozialista blogean: Josu Iraeta idazlea. Bere gogoetak "Mendi magaletik" izeneko sailean argitaratuko ditugu, pozaren pozez. Egia erran, biziki kontent naiz horregatik, hasiera-hasieratik blog honen asmoa bilgune bat sortzea izan baita, Euskal Errepublika Sozialistaren alde borrokatzen garen guztion elkargunea.

Milesker  aunitz bihotz-bihotzez, Josu, eta ongi etorri!

MENDI MAGALETIK (1)

Emandako aukera eskertuz, eta lagungarri izan nahian, hona hemen nere lehen urratsak.

Objektiboa izan nahian, Mariano Rajoy jauna buru duen gobernu frankistaren baitan egon diren mugimendu esanguratsuei so eginez, eta horrenbeste dekretu erreakzionario sinatzeak agerian utzi dituen helburuen aurrean, argiak bezain zehatzak izan nahi diren zenbait ideia plazaratu nahi nituzke, barruko haserrea kaleetan erakusten ari den gizartearekin bat eginez, batzuen isiltasunaren eta besteen txaloen aurrean.

Hamaika bider aipatu izan dugun “prozesuari” buruz ere zenbait argibide ematea egoki iruditzen zait. Izan ere -nire ustez- itxaropen-iturri den prozesu horrek ez du aurrera egiterik izango, ez baitute ernatuko, geroz eta ugariagoak diren plataforma eta eztabaida mahaien haziek. Hazia hemengoa behardu izan, bertakoa.

Laguntza –merkea ez bada ere- beti da estimagarria eta agian legundu dezake bidea, baina ez da aski. Horregatik -ez nuke halakorik esan nahi baina- tamalez, ez dute asmatzen, normalizazio politikoa eta bakea ontziaren brankan jarri dituztenak. Nire iritziz, bai normalizazio politikoa, bai bakea azken burukoak baino ez dira izango. Baino “prozesu” hori garatzen bada, izango da lurraldetasuna eta autodeterminazioari bide ematen diolako. Jakinik Hegoaldeko bi Estatutuek horretarako gaitasunik ez dutela.

 Aurrekoaz gain, gogora ekarri behar genuke zeinen sinesgarritasun eskasa izan ohi duten espainiar gobernariek historian zehar (azken mende laurdenean berretsi dugun legez). Hori horrela, akordiorik egotekotan (egongo dira), behar bezala eta modu nabarian blindatutakoa izan beharko luke. Izan ere, euskaldun eta europar izateko eskubidea etorkizuneko belaunaldiei ere badagokien eskubidea da, hau da, unean uneko gehiengo hipotetikoek, Espainiako indar armatuek egindako presioak edota oportunismo politikoak besterendu ezinezkoa.

 Funtsezkoa behar lukeen prozesu horren “hastapenean” murgildu garela onartzeak (bai euskaldunontzat, bai espainiarrentzat), esan nahi du, halabeharrez, espainiar nazionalismoak behin eta berriz porrot egin duela historian zehar. Franko hil zenetik ia berrogei urte igaro diren arren, haren ondorengo gisa jardun duten politikari bat bera ere, ez da izan euskaldun eta espainiarren artean bakea, aurrerapena eta askatasuna zabalduko lituzkeen  proiektu logiko, eta demokratiko bat bera ere erdiesteko gai.

Dena dela, badira “prozesu” famatu horretan eragina izan duten eta izango duten zenbait faktore. Faktore horiek, ezagunak izan arren, erraz kontrolatzeko modukoak ez dira, eta arreta berezia eskaini beharrekoak. EAJ eta PSOEk, esaterako, elkarri laguntza emateko mekanismoak aktibatu izan ohi dituzte betidanik, erabat eraginkorrak, eta hemendik lasterrera ere (modu batera edo bestera), eta EHBrekin unean uneko topaketak egon arren, berriz ere ikusiko ditugunak. Horrelakoa da demokrazia.

Euskal gizartea kalera atera da, erabakitzeko eskubide eske, eta jasaten ari den zigorrari aurre egin nahian . Gizarte horrek berorrek, beste behin ikusiko du nola EAJk ostrazismotik erreskatatzen dituen Felipe Gonzalezen oinordekoak, aurrekontuak bezalako gai garrantzitsuak barne hartzen dituzten akordioak elkarrekin sinatuta. Ezin gaitezke horregatik harritu, jakina baita elkarrekin akordioak sinatzeko betidanik izan dutela zaletasuna.

       Laburbilduz, doan eskaintzen diguten “Espainia bakar" horren eszenifikazioak, aurpegi ezberdinak erakusten ditu, euskaldunoz gain, badira beste batzuk ere. Denbora dezente igaro den arren, gogoan daukat Carod Rovira jaunak, “gidoiz kanpo” eginiko mugimenduak, ERC alderdiaren bidez Estatut-aren eztabaida kalera atera eta Kataluniarrei, horren inguruko indarra adierazteko aukera eskaini zienekoak. Gauzak asko aldatu dira, eta orduan "elkarri laguntza emateko mekanismoak" aktibatu zituena, hau da, CiU, aldaketaren aldeko sustatzaile nagusia da gaur egun. Hori guztia historia da, eta beti izan da horrela; gaur filibustero, bihar gobernari.

Euskaldunok betidanik egon gara Europan, horregatik, badaukat susmo bat; duela zenbait hamarkada beraien helburu totalitarioak lortu ez arren Europa bonbekin suntsitu zuten haiek, gauza berbera egiten ari direla gaur egun, baina Bruselako eserleku erosoetatik, oraingoan. Argi dago Moncloa bat datorrela haien helburuekin, eta hori horrela izanik, ez da harritzekoa erasotako gizarteen erantzuna neurrikoa izatea, bai Katalunian, bai Galizian, bai Euskal Herrian. Erkidego desberdinetako telebistetan albisteak ikusi besterik ez dago, non sinetsi ezinezko dekretuak salatzen diren, hiru nazionalitate horiek pobretu eta ahuldu ez ezik,  hiruren nortasun-zeinuak deuseztatu nahian  dabiltzalako.

XXI. mendean egon arren, gorrotoz eta mendeku gosez beteriko Mariano Rajoyrena bezalako gobernu batek, baditu, frankismoa horren modu higuingarrian ezartzeko arrazoiak. Arrazoi horiek espainiarren presidenteak berak ezartzen duen jarreran aurki dezakegu, espainiar nagusitasun eredu bakarra eskaintzen  baitu elkarbizitzarako proiektu bezala.

Hauek espainiar nagusitasunaren emaitzak.

Bukatzeko, inoiz ahaztu ezinezko zerbait nabarmendu nahi nuke: Alegia; “Euskal Herria dela geure elkarbizitza sozial eta politikoa erdiesteko marko gisa erabili beharreko subjektua, denboran inolako mugarik gabe”. Kontuan eduki beharrekoa.