Ponentzia alternatiboa (5)

ERAIKI DEZAGUN

EUSKAL ERREPUBLIKA SOZIALISTA!!! 

(5)

 

2.- Sindikalismo iraultzailea kapitalismoaren aurka

33.- Atal hau, ñabardurak ñabardura, bere horretan uztearen aldekoa naiz. 

Ados nago euskal sindikalismoa bidegurutze estrategiko baten aurrean dagoela, eta LABek erronkari eutsi behar diola gure erroetara itzuliz: gu ez ginen sortu sindikatu bezala, gu euskal langile abertzale eta iraultzaileen antolakunde gisa jaio ginen.

Geroago, eta taktikoki, sindikatu legez antolatu ginen, Berrezarkuntza borboitarrari  eta Eurasiako langileen mugimenduen porrotari aurre egiteko. Horregatik, bertze atal batean proposatuko da LAB bi eratan antolatzea: sindikatua eta afiliatuak, eta langileen antolakundea eta militanteak.

3.- Euskal Herri Langileak egoera irauli behar du

34.- Maila politiko eta ekonomikoan gertatzen ari den lurrikarak zer-nolako egoera utziko duen ikuskizun dago oraindik. LABen ustez, bi prozesuak, askapen nazionala eta askapen soziala txanpon bereko bi aldeak dira, prozesu berberaren aurkia eta ifrentzua. Euskal Herriak Herri gisa etorkizuna izanen badu, eta Euskal Herri Langileak geure buruen jabe izanen bagara, Euskal Iraultza Sozialista egin behar dugula argi dago LABen ustez.

35.- LABen lan eta eginkizuna euskal langileen artean klase eta nazio kontzientzia eta praktika areagotu eta sakontzea da, urratsez urrats eta milaz maila, euskal langileriak argiro ikus dezan askatasunerako irtenbide bakarra Euskal Errepublika Sozialista dela, Estatu kapitalista espainol eta frantsesarekiko haustura demokratiko eta iraultzailea.

 36.- Estatutismoa eta erreformismoa agorturik daude Hego Euskal Herrian, eta honek ateak ireki ditzake alternatiba erradikalagoak eraikitzen hasteko. 

Halaber, Ipar Euskal Herrian urte luzez egindako desmartxadepartamentalista eta instituzionalista akituta dago: estatu frantsesak ez fitsik emanen bide horretatik, denbora irabazten ari ziren, bertzerik ez.

37.- Triunfalismotik urrun, urte luzeetako lan eta borroka gogorrak ditugu aitzinean, krisi global lazgarri baten erdian, eta geure buruak horretarako prestatu behar ditugu. 

Sindikalismo klasikoak, bai ezkerrekoa eta sozio-politikoa, nola erreformista eta sozialdemokratak beren mugak agerian utziko dituzten datozen urteotan. 

Jauzi kualitatiboa egin behar dugu, sindikatuaren lana eta langleen antolakundearena uztartuz eta sinergian bilduz.

38.- Honek eredu berri bat dakar LABendako, geroago xeheki azalduko duguna, eta aldi berean eredu berria ekarri behar du Euskal Herri Langilearen erakunde eta antolakunde guztiendako, bai historikoki Euskal Nazio Askapen Mugimenduaren baitan kokatu direnak, edota Ezker Abertzalean, nola korronte hortik kanpo aritu direnak ere.

XX. mendeko 30. hamarkadako esperientzia latzak gogoan hartuz, ez da garaia sektarismo eta harrokeriarako, alderantziz baizik.

Gaur egungo Euskal Herri Langilearen kontzientzia maila apal eta ahuletik abiatu behar dugu, aldaketa sozialerako aliantza zabalak bultzatuz eta sustatuz, erabat posible diren (baina sistemarendako asimilaezinak diren ) neurri ekonomiko xumeak proposatuz eta borroka berriak piztuz, praktika sozial horretan kontzientzia maila igo dadin. 

Martxoaren 29ko greba paradigmatikoa izan da alde horretatik, eta ildo horretan segitu behar dugu. Murrizketen kontra eta aldaketa sozial eta nazionalaren aldeko Fronte Zabala sortu behar dugu Euskal Herrian, emeki-emeki erradikalizatuko dena.  

39.- Euskal Iraultza eta Euskal Errepublika Sozialistak ortzemugan izanik, oraingo erronka da eguneroko borroka ttikiak eta helburu handiak etengabe uztartzea, praktika iraunkor baten bidez. Horregatik proposatzen da sindikatuaren egitura osoa mantenduz, egitura batzuk altxatzea militanteen lana izatea, Euskal Herri Langilearen Erakundea sortuz gure baitan, helburu estrategikoen alde lan eginen duena eta sindikatua dinamizatuko duena. 

Horretarako bortz urteko prozesua proposatzen da, urratsez urrats, LAB egoera politiko-sozial larri honetara egoki dadin, Euskal Herri batu, independente, euskaldun eta sozialista eraikitzeak eskatzen duen praxi iraultzailea gara dezagun. 

40.- Euskal Herrian “prozesu demokratikoa” bezala ezagutzen dena, zinez eta benetan, iraultza iraunkorraren fase herritar-demokratikoa bertzerik ez da. Hau da, bi estatu zapaltzaileekiko haustura iraultzailearen lehen fasea, iraultza sozialistaren bidean. Hau atzentzea eta ahazteak 1936-39ko kontrairaultazarat eraman gaitzake, edota Txilen 1973an gertatu zen sarraskietarat.

41.- Kapitalismo inperialistak Euskal Herri Langilearen autodeterminazioa, eta beraz, Euskal Errepublika Sozialista baten sorrera, bakebidez eta “demokratikoki” onartuko duela sinestea ameskeria suizida da. Langileriaren mendez mendeko esperientzia historiko guztien kontra doan auto-engainu tamalgarria, kasurik hoberenean.
  

42.- Talka eta gatazka gogor batera prestatu behar dugu geure burua, jakinik Kapitalismo Inperialista krisi larrian dela, hortzez eta haginez defendituko dituela bere pribilegio eta irabazkinak, bere klase egitura, bere hegemonia planeta osoan. Horretan ez dira oso diferenteak izanen Monarkia espainola eta Errepublika frantsesa, biak baitira Kapitalaren diktadurak une zehatz batean hartu duen mozorro instituzionala. Baina muina berbera da: burgesiaren tirania. 

43.- Panorama politiko berrian klase sozial bakoitzaren, beren baitako frakzioen,  eta beren indar politiko, sindikal eta sozialen birkokatze estrategikoa gertatzen ari da. Indar politiko independentista eta subiranisten eremua egituratze bidean dago. Eremu honetan bi proiektu nazional daude: burgesiarena eta langileriarena, Euskal Estatua (guk arrazoi historikoengatik nahiago dugu Estatu Baskoa erran) eta Euskal Errepublika Sozialista. Berriz ere Irlandan 1916-1937an gertatutakoa errepikatzera goaz? Ez dugu fitsik ikasi? Ez dugu zekalea astintzen duen haizearen xuxurla aditzen? 

44.- LABek Euskal Herri Langilearen interesak defenditu behar ditu, klase sindikatua delakotz, euskal langileriaren antolakundea delakotz.

Zabaldu den fase berri honetan LABek indar independentista eta subiranisten akuilua izan behar da, behin eta berriz eztabaida piztuz eta proiektu politikoak argituz: zein izanen da balizko Euskal Estatu horren klase-izaera? Zein klase sozialen interes eta mesedetan antolatuko da? Zein izanen da kapitalismoaren tokia Estatu horretan? Estatu kapitalista izanen da? Estatu sozialista? Zer da Estatu sozialista bat izatea, XX. mendeko esperientzia historikoen argitan? Sozialismo estatistak porrot egin ondoren, Sobiet Batasunean bezala, edo estatu kapitalismo bilakatu eta gero, Txinan bezala, zein da Langileon Euskal Herria eraikitzeko bidea? 

45.- Galdera deseroso eta korapilatsuak gaur egun indar independentista eta subiranista hegemonikoendako, bainan Euskal Herri Langilearen interesak ororen gainetik defenditzeko sortu zen erakundearendako beharrezkoak eta ezinbertzekoak. LABek eztabaida hori ireki eta zabaldu behar du, eta bere klase-autonomia aldarrikatu argi eta garbi, ozenki eta sakonki. LABek euskal langileriaren mesedetan jardun behar du, euskal langileen klase interesen arabera jokatu, eta ez subordinatu bere taktika eta estrategia langileenak ez diren bertze klase-interes batzuen azpian. 

LAB bilakatu behar da Euskal Herri Langilearen autokontzientziaren bihotza, edota bihotz bat, bertze batzuen artean, nahiago bada, baina beti ere langileriaren interesetan errotua eta tinkatua. Gogoan har dezagun 1921ean sindikatuei buruz Alderdi Boltxebikean izan zen polemika. 90 urte geroago, zer ikasten ahal dugu?