LEHEN ORRIALDEA

Euskal Iraultza Sozialistaren bidean...



Aupa denok! Ongi etorri!

Blog honen helburua Euskal Iraultza Sozialistaz gogoeta eta eztabaida egitea da.
Karl Marx militante komunista iraultzailearen esaldi maiteen bidean kokatzen gara:
"De omnibus dubitandum" : "Guztia zalantzan jarri"
"Nihil humanum a me alienum puto": "Humanoa den ezer, ez dut arrotzat jotzen".

Iritzi eta gogoeta guztiak, ados egon ala ez, ongi etorriak dira, adimen kolektiboa eztabaidatuz eraikitzen baita.
Baldintza bakarra: irainak eta zakarkeriak ez erabiltzea, eta eztabaida datuz eta dataz, arrazoiz zein argudioz egitea, jendetasunez eta adeitasunez.
Oroz gainetik, geure egiten dugu XVI. mendeko komunista iraultzaileen oihua:

OMNIA SUNT COMMUNIA!!!

2013/05/31

SOR DEZAGUN EUSKAL LANGILERIAren ANTOLAKUNDE IRAULTZAILEA, ELAI

ATZO,
 GREBA EGIN GENUEN!!!
 
AURRERA, EUSKAL LANGILERIA!!!

 

GAUR-BIHAR-ETZI, 
ETA EGUNERO,
FORMAKUNTZA,
ANTOLAKUNTZA,
ETA BORROKA!!! 

 


GARAIA DELARIK,
 EUSKAL IRAULTZA SOZIALISTA
EGINEN DUGU!!!
ETA ORDUAN,
EUSKAL ERREPUBLIKA SOZIALISTA
ERAIKITZEN HASIKO GARA!!!
 
Atzo, milaka eta milaka langileok Greba Orokorra egin genuen Hego-mendebaldeko Euskal Herrian, hau da, Araban, Bizkaian, Gipuzkoan eta Nafarroa Garaian. Ondikotz eta tamalez, Euskal Langileriaren klase-kontzientzia ez da aski indartsua momentuz, eta ez da grebarik izan Lapurdin, Nafarroa Beherean eta Zuberoan. Oraindik euskal langileok bide luze eta malkartsua dugu aurrean, benetako Greba Orokorra Euskal Herri osoan egin aitzin, eta gure klase kontzientzia nazionala urratsez urrats eta pausuz pausu indartu eta garatu behar dugu. Klase kontzientzia behar dugu, bainan ez nolanahikoa. Klase kontzientzia iraultzailea eta euskalduna, sozialista eta antikapitalista, feminista eta ekologista, internazionalista eta antinperialista behar dugu, langileok askatuko bagara, libre izan nahi badugu, geure buruen jabe. Zinezko eta benetako kontzientzia iraultzaile global eta integrala, euskal langileok geure eginkizun historikoa praxiaz egin eta erdiets dezagun: zapalkuntza kapitalista Euskal Herrian suntsitzea, eta Euskal Errepublika Sozialista eraikitzea. 

IBILek, Iraultzaileen Bilguneak antolakundeak bere agirian dioenez, atzo, beste behin ere, euskal langileok gure indarra erakutsi genuen. Burgesiak sinestarazi nahi digu, bere toxikabide eta inkomunikabide guztien bidez, haiek ematen digutela lana, haiek direla mundua mugitzen dutenak, haiek gabe gu ez garela ezer. Alienatu eta konplexuz bete nahii gaituzte, deus ez bagina bezala, beren soldatapeko esklabuak, beren morroiak, bere menpekoak...Bainan ez da egia, eta atzo bezalako egunetan langileok ohartzen gara geure klase sozialaren botere errealaz: guk mugitzen dugu mundua, guk gelditu ahal dugu Sistema hiltzaile eta terrorista hau, guk eraiki ahal dugu bestelako sistema bat, langile eta zapaldu guztien zerbitzura funtzionatuko duen sistema: 
S O Z I A L I S M O A

Eta Greba Orokorraren aurrean, langileon indarraren aitzinean, nahiz eta erabateko lanuztea ez izan, egunen batez indar hori antolatu, zabaldu eta egituratzearen beldur-ikaraz, zaunka hasi dira burges guztiak, denak batera, berdin dio UPNkoak edo PNVkoak izan: "Confebaskek dio "porrot" egin duela greba deialdiak, eta ezer ez duela konponduko" "Zortzigarren Greba Orokorrak porrot egin du". 

Mezu hori nabarmendu du Confebask enpresarien elkarteak atzoko greba deialdiaren harira. Noski, haien klase-interesak defenditu behar dituzte! Arazoa bertzelakoa da: eta guk, euskal langileok, gure klase-interesak zein diren badakigu? Sindikatuei sinestuko diegu, erraten digutelarik gure klase-interesak geure "eskubideak" defenditzea direla? Hori bakarrik?  Ez dugu bertze klase-interesik? 

Kapitala eta Burgesia sendo eta indartsu daudelarik, Langileria defentsiban egonda, sindikatuen lana garrantzitsua da, Kapitalismoaren baitan langileon eskubideak eta posizioak defenditzeko, eguneroko lan, borroka eta gatazka ttikietan, eta ahal izanez gero, hobetzeko. Baina borroka ttiki edo haundi horiek beti gelditzen dira Kapitalaren metatze zikloen baitan, Sistena kapitalistaren eskemen barnean, LANA eta KAPITALAren arteko botere harreman asimetrikoaren presondegian. Ez dago deus ere Kapitalismoaz haratago? Soldatapeko esklabutzatik irteteko esperantzarik ez dago? 

Barakaldoko irudia (Argazkia: Axier Lopez)

Bistan da baietz! Hori da, hain zuzen ere antolakunde iraultzaileen lana, Langileriari bereziki eta Herri langileri oro har erakustea, hitzez eta ekintzez, badela bertze aukera bat, SOZIALISMOA, alegia. 

Kontzientzia iraultzailea piztu eta sustatzea, sakondu eta zabaltzea, sendotu eta indartzea! Lan hori egin ezean, Langileria Kapitalismoaren ortzemugan preso dago, ez du perspektiba askatzaile eta iraultzailerik, eta krisi larien garaian, etsipeank jota, faxismorantz jo ohi du, irtembide bila. 1929an halaxe gertatu zen herrialde batzuetan, eta gaur egungo krisia hagitzez sakon eta larriagoa da. Erne, beraz! Sozialismoa ala Basakeria ez da eslogan bat bakarrik, esperientzia historikoaren ingude gupidagabean, larrutik, malkoz, odolez eta izerdiz, munduko langile eta zapaldu guztiek nekez, minez eta oinazez ikasitako lezio ikaragarria baizik.

Segi dezagun Burgesiaren mertzenarioen arrantza eta espantuekin: Yolanda Barcina Nafarroako presidentea ezkor mintzatu zen atzo goizean greba deialdiaren inguruan, eta adierazi zuen ez duela ekonomia hobetzen lagunduko. "Galera ekonomiko gehiago ekarriko ditu", adierazi du.Gero, aski ez zuenez, OPUS DEI sekta nazionalkatoliko eta ultrakapitalistaren neskame xume eta esanekoa den politikero profesional ustel honek zera erran du gaur: "Greba abertzale bat dagoen bakoitzean erradikalek txikizioak eragiten dituzte". Esana zuen Yolanda Barcina presidenteak bezperan: «Badakigu zer gertatzen den sindikatu abertzaleek grebara deitzen duten bakoitzean. Poliziak bere lana egingo duela espero dut».
 
Nafarroako Gobernu eta UPNko presidente Yolanda Barcinak gaur esan duenez, "Iruñean eta Nafarroan greba abertzale bat dagoen bakoitzean, ELAren eta LABen ondoan erradikalen talde bat dago txikizioak eragiten". Barcinak azaldu du "hiri osoan zehar" kalteak eragin eta UPNko egoitzan pintaketak egin zituztela; "onartezinak dira pertsona horiek darabilten indarkeria", gaineratu du. Uste dut neofrankista espainolista etonida honen ergelkeriek ez dutela kritikarik ere merezi...


Greba orokorraren kontra hitz egin zuen Iñaki Azkuna Bilboko alkateak ere, atzo. Sindikatu guztien babesa ez duten grebek "ez dituzte kentzen gobernuak; elementu publikoak apurtu eta jendea bere onetik ateratzeko baino ez dute balio", haren iritziz. Galdera egin zien sindikatuei: "Uste dute hurrengo egunean Eusko Jaurlaritzak dimisioa eman edo bere politika aldatuko duela?". Halaber, esan die "boterea nahi badute hauteskundeetara aurkez daitezela". Azkunak adierazi zuen EAJrena dela sindikatuen jardunaren "erruaren zati bat", sindikatuei "30 urtean etengabe amore" eman dielako. Nolako fatxa baskoa!

UPN eta PNV bat datoz, beraz, eta normala da, biak alderdi burges eta kapitalistak direlakotz. Haien kalse-interesak defenditzen dituzte, hortzez eta haginez, jakina! Bainan orduan, zertan ari dira euskal sindikatuak, PNVri akordioak eskaintzen? Erotu al gara-edo? Seriotan ari dira? Geroago aztertuko dugu Ainhoa Etxaideren mintzaldi anbiguo eta harrigarria!

Poliziaren jazarpena Iru�ean, arratsaldean.

Noski, politiko burgesek zaunka egiten dute, baina Burgesiaren zakurrek hozka: hamahiru gutxienez badira grebaren harira Iruñean atxilotutakoak. Eguerdiko manifestazioaren ondoren, istiluak izan ziren grebalarien eta Poliziaren artean. Oldartu egin zitzaien Polizia manifestariei protestaren amaieran, Sarasate pasealekuaren inguruan. Bost pertsona atxilotu zituzten: edukiontziei su ematea leporatu diete lauri, eta besteari, autobus batzuen aurka harriak jaurtitzea. Espainiako Gobernuaren Ordezkaritzak jakinarazi zuen, gainera, polizia bat zauritu egin zela istiluetan; zauritutako manifestarien berririk ez dute eman oraingoz.

Eguerdirako zortzi lagun atxilo hartuak zeuzkan Espainiako Poliziak. 08:30 aldera atzeman zituzten lau, Arrotxapea auzoan; Poliziak dio "kalera botatzeko materiala" eta autobusen gurpilak zulatzeko gailuak atzeman zizkietela. Horietako bat jadanik aske utzi dutela azaldu du Ateak Ireki webguneak. Burlatan atzeman zituzten beste lau, 10:15ean. Desordena publikoak eragitea egotzi diete.

Dozenaka eta dozenaka lagun identifikatu zituzten, gainera, han eta hemen. Atzoko 17:00etan, honakoa izan zen Ertzaintzaren balantzea: atxilotu bat (Donostian, desobedientzia delitua egotzita), bost inputatu eta 57 identifikatu. Piketeak zorrotz zaintzen aritu ziren zipaioak, eta ez diete saltokietara eta lantegietara hurbiltzen utzi kasu askotan. Bilbon, El Corte Ingles inguruan, Bilduko batzarkide Aitor Torre atxikita eduki zuen Ertzaintzak; Bilduko iturriek BERRIAri azaldu diote Torre "lasaitasuna" eskatzera hurbildu zela poliziengana, eta orduan atxiki zutela. Salaketa jarriko diotela esan diote, "agintariari errespetua faltatzea" egotzita.

Tentsio une batzuk gorabehera, nahiko lasaia izan da greba eguna. Hernanin (Gipuzkoa), molotov koktelak bota dituzte zenbait banketxetara; Etxarri Aranatzen (Nafarroa), bi edukiontzi erre dituzte, eta Ezkabarten (Nafarroa) pneumatikoak. Trenbideetan sabotaiak izan dira: katenaria moztu dute Bilbon eta Zaratamon (Bizkaia). Bart gauean, Iruraitz-Gaunan (Araba) moztu zuten katenaria, eta zerbitzua eten behar izan zuten Gasteiz eta Altsasu (Nafarroa) artean.

Egunean zehar gertatu ziren istiluei buruz hitz egin zuten PPk eta UPNk. Nerea Llanos PPko parlamentariak kontu hartu zion Eusko Jaurlaritzari, eta ohartarazi zuen "kale borroka berpizten" ari dela. Segurtasun Sailaren jardunari buruz argibideak eskatuko ditu Eusko Legebiltzarrean. UPNk, berriz, istiluetan sortutako kalteen eta kaleak garbitzeko lanen gastua sindikatuek pagatzea nahi du. Sergio Sayas bozeramaileak esan du "kalteak, pintaketak eta delituak egiteko doako barra" jartzen dela "sindikatu abertzaleek lanuzte batera deitzen duten bakoitzean". Bertze politiko burges zaunka... eta bitartean, epaile burgesek ere hozka egiten dute, jakina, horretarako ordaintzen diete-eta: atzoko grebaren egun berean, beste greba egun bateko istiluei buruzko epai bat argitaratu du Iruñeko auzitegiak. Joan den urteko martxoaren 29an egindako greban pikete batean parte hartu zuen pertsona bati urtebete eta hilabete bateko espetxe zigorra jarri dio, polizia bati harri bat bota ziolako. Iluntzean gertatu zen erasoa, Sarasate pasealekuan. Epaiak dio harriak beso batean jo zuela polizia, baina ez ziola zauririk eragin. Badakigu zer den klase justizia: langileendako injustizia, burgesendako, "lege demokratikoa".

Gasteiz

 Euskal sindikatuen leloak eta esloganak oso ahulak eta mottelak iruditu zaizkit, erabat defentsiboak, eta horrela ez goaz inora. Kapitalismoaren ofentsiba gupidagabe honen aurka, langileok gogor jokatu behar dugu, eta lehengo urratsa, eufemismoak eta motelkeriak baztertzea da: 



Zer da "Euskal Herriak eredu propioa", eta zer ote dira "Eskubide sozial eta laboral duinak" ? Zer adierazi nahi da horrekin? Kapitalimoaren mugen barnean aterabidea dagoela krisi honetan? Nik argi eta garbi dut Kapitalaren krisi global honek ez duela irtenbiderik guretako, langileondako, Sozialismoa ez bada. Kapitalismoaren barnean egiten ahal diren konponbide guzti-guztiak, Burgesiaren mesedetan izanen dira, eta Langileriaren kaltetan.



 

Horregatik erabat ados nago IBILen agiriarekin: "Langileok argi izan behar dugu, Burgesiak krisi hau baliatu behar duela ezinbestez bere Irabaziaren Tasa berreskuratzeko, edozein preziotan, Kapitalaren metatzearen beste ziklo bat abiatu ahal izateko.  Hil ala biziko kontua da hau munduko oligarkia guztientzat, beren klasearen etorkizuna jokoan baitute.  Haien artean lehia gupidagabean ari dira, eta horrek, ekarri digu langabezia, prekarietatea areagotzea, bereziki gazte eta emakumeen artean, murrizketak, pribatizazioak, etxegabetzeak, lan baldintzen okerragotzea, soldaten jaitsiera, errepresioaren areagotzea, eraso inperialistak... Langileok jakin behar dugu ohiko protestek ez dutela Burgesia mugiaraziko.  Krisiaren bidez Langileriak lortutako konkista sozial guztiak ezabatu nahi dituzte, eta helburu horretan ez dute amore emango. Guretzat ere, langileontzat, hil ala biziko borroka da hau."

Euskal sindikatuak zergatik ez dira argiago mintzatzen? Zeren beldur dira? Zeren esperoan daude? Begira, honela mintzatu zen Ainhoa Etxaide duela urtebete, LABeko VIII Biltzarrean, Barañainen, 2012ko ekainaren 22an:

  

"Europar Batasunaren proiektu kapitalistak porrot egin du. Hamarkadak egin dituzte bitarteko publiko guztiak sistema finantzieroaren eta multinazional handien esku jartzen hauek inolako neurririk gabe espekulatu zezaten. Hauek beste sistema finantzieroekin lehiatu zezaten. Eta langileak larruz ordaintzen ari gara proiektuaren porrota Europa osoan.

Politika berdin berdinak leku guztietan, ondorio berdinekin ezinbestean. Amildegira garamatzate, gutxi batzuk egoera honetan negozio itzela egiten jarraitzen dute bitartean. Luze hitz egin dugu egoeraren inguruan. Oso kezkatuak eta nazkatuak gaudelako. Hiru urte erreformak eta murrizketak nola inposatzen dizkiguten ikusten eta guk esandakoa betetzen ari da.
Bide horrek krisi larritu besterik ez du egiten eta orain erreskatearen bidean ito nahi gaituzte.

Iruzur historiko baten atarian gaude. Hartu daitekeen biderik okerrena hartuko dute gure izenean eta gure borondatearen kontra. Ez da zilegia gure etorkizuna krisi hau sortu duen sistema finantzieroa salbatzeko zorpetzea. Ez da zilegia herritarrak pobreziara kondenatzea. Espekulatzaileak sarituko dituzte langileoi murrizketa ikaragarriak inposatuz. Herriari hitza eman gabe, konponbideetatik oraindik eta gehiago urrunduz.
(...)

Orain da garaia. Langileon Euskal Herria eraikitzeko garaia. 

Eta LABeko kideok badakigu non dagoen gure indarra:

KONPROMISOA, ANTOLAKUNTZA, BORROKA ETA BETI BETI, IPARRA ARGI: EUSKAL ESTATU SOZIALISTA BAT ERAIKITZERA GOAZ. SOZIALISTA. LANGILEENA.



        GORA MUNDUKO LANGILERIA! GORA LAB!!!»

 

Holako zerbait erran zuen atzo Gasteizen? Hain garbi mintzatu zen? Bankaren nazionalizazioa eskatu zuen? Burgesia espropiatzearen alde? Hutsik dauden etxeak sozializatu behar direla, kalte ordainik gabe? Begira, hona hemen bere hitzaldia, oso osorik. Nik azpimarrak bakarrik jarri ditut. Nork bere iritzia osa dezala!

AINHOA ETXAIDE,
LABeko IDAZKARI NAGUSIAREN INTERBENTZIOA



Greba orokorrak parlamentu sozialak omen dira. Hemen dago Herriaren parlamentua; Kapitalak bereak egin dituen gobernu eta instituzioen aurrean. Berriro, langileen duintasunak hartu ditu Euskal Herriko kaleak, politiko gehienek bere duintasuna aspaldi galdu zutelako instituzioetan.

Gauzek bihar berdin jarraituko omen dute. Hori da patronalak grebari buruz esateko duen guztia. Egoera aldatuko duena zer den badakigu: eredu berri bat eraikitzea, hemen, Euskal Herrian, gure bidea eginez, Madrileko erabakietatik aldenduz, botere ekonomikoaren aginduen aurrean planto eginez. Justizia sozialean oinarritutako prozesu soberanista bat burutuz.

Egin ezazue behingoz Herri honen mesedetan lan piskat enplegua sortzea zuen esku dagoelako. Aprobetxa ezazue eguna enplegua sortuko duen politikei buruz hitz egiteko, ezagunak dira eta gaur Euskal Herriko herri guztietan entzuten dira: lana banatzea, lanorduak murriztuz eta ordu extrak debekatuz. Industrian inbertitzea, zerbitzu publikoak indartzea, ekonomia suspertzeko prestazioak eta soldatak hobetzea. Emakumeek egunero egiten duten ekarpenaren balio ekonomikoa behingoz aitortzea eta enplegu iturri bilakatzea.

Guzti horrek sortzen du enplegua, baina zuek UKO EGITEN DIOZUE ARAZO HORI KONPONTZEARI. Horregatik, gaur, Greba Orokor berri baten aurrean gaude.

Gauzek bihar berdin jarraituko omen dute. Bai noski, egoera aldatzeko eredu berri bat eraikitzen ez bada. Eredu berria eraiki behar dugu: hemen, Euskal Herrian, gure bidea eginez, Madrileko erabakietatik aldenduz, botere ekonomikoaren aginduen aurrean planto eginez, Iruñeko eta Gasteizko parlamentuak eredu sozial berri bat eraikitzeko behar ditugun aldaketa politiko eta sozialak adosteko erabiliz.

Egoera aldatuko da politikak aldatzen direnean, eta aberastasuna, GUK SORTUA DEN ABERASTASUNA, arazoa konpontzeko erabiltzen dugunean: gaur esku gutxi batzuetan dagoen aberastasuna herritarrak babesteko, ekonomia erreala indartzeko eta eredu berria eraikitzeko erabiltzen dugunean emango zaio buelta egoera honi. 


Biharko egoera ekonomiko eta soziala gaurko bera izango bada, zuek zarete horren erantzule, zuek hartzen dituzuen erabaki politikoek garamatzelako horretara.

Berriro greba? Bai berriro ere euskal langileak kaleak hartzen!! Gure borrokan aurrera egiteko modua hau delako. Gure posizioak, aliantzak eta eskakizunak bihar gaur baina indartsuagoak izango dira.

Guztiaren gainetik, borrokak merezi duelako eta gure ETORKIZUNAREN JABE IZAN NAHI DUGULAKO GAUR EUSKAL HERRIAK GREBA OROKORRA egin du berriro ere. ZORIONAK!

Zorionak greba hau antolatzeko Euskal Herriko bazter guztietan egoera honek alternatiba duela aldarrikatzen ibili zaretenei. Zorionak mehatxuen gainetik gaur burujabetza ariketa bat egin eta kalera ateratzea erabaki duzuenei! Eta nola ez, gure elkartasunik beroena hori egiteko aukera lapurtu dieten guztiei guztiei, zerbitzu minimoetan dabiltzatenei, eskubiderik gabe lan egitera kondenatuak daudetenari eta Euskal Herrian behar luketen baina oraindik ez dauden euskal langile guzti guztiei.

Guri ez digu inork entzun langileei esaten greba egiteak arazoak egun batetik bestera konpontzen dituenik. Guk egia esaten dugu: egoera honi buelta ematea bide luze baten emaitza izango dela, eraldaketa prozesu baten emaitza izango dela. 


Onartzen dugu zaila izango dela, baina guk dioguna da PROZESU HORI POSIBLEA DELA LANGILEOK BIDE HORI HARTZEN BADUGU ETA LANGILEOK BAGARA HERRI HONETAN BENETAKO PROTAGONISTAK. Eta EUSKAL HERRIAN PROZESU HORI MARTXAN DAGOELA.

Aldaketak eragin egin behar dira, ez dizkigute oparituko. Ez ditu inork guk behar ditugun aldaketak borrokatuko.


Aldaketak eragiteko bidea eragileak izatea da, begiraleak izateari utzi eta eraldaketa prozesuaren motorrak izatea. Alternatibarik dago? noski baietz, langile borroka eta mugimendu sozial sendo duen herriak beti beti dago alternatiba.


Mobilizazioak alde batera uzteko eta akordioak egiteko garaia omen da. Gu prest gaude benetako akordioak egiteko, bai: erreforma fiskal sakon bat egiteko beharrezkoak diren akordioak, zerbitzu publikoak garatzeko akordioak, lanordua murrizteko formulak adosteko akordioak.

Non dira HORRETARAKO PREST DAUDEN GOBERNU ETA INSTITUZIOAK? 

 

Herri akordioak eskatu ditu Urkulluk. Gaur erakutsi dute inoiz baino argiago ze leku duten gure arazoek eta gure eskakizunek euren agendan. Herri akordioak ezin dira Herririk gabe eraiki Urkullu jauna, ezin dira Herri hau aurrera ateratzen duenari bizkarra emanez atera. Zuzendu ezazu behingoz zure ipar orratza
 

Herri hau ez dute dozena bat espekulatzailek aurrera ateratzen, Herri honen motorra euskal langileak gara!! Herri akordioak nahi badituzu greba honetan dituzu edukiak eta subjektua. 

ES LA HORA DEL ACUERDO. Sí. Para cambiar de forma radical las políticas que han generado esta situación. Motivos non os van a faltar porque ayer nos presentaron la agenda de las nuevas reformas: atacar pensiones, otra reforma laboral, una fiscalidad todavía más injusta, privatizar aún más la sanidad. Reformas que se suman a la LOMCE, y a los recortes que este Gobierno ya está haciendo.

 

Es el momento de acordar fórmulas para repartir el trabajo reduciendo jornada y no permitiendo meter horas extras habiendo más de 200.000 personas en el paro. Es hora de reconocer de una vez el valor economico de la aportación que realmente hacen las mujeres y hacer de ese ejercicio una gran fuente de empleo digno.

¿Acuerdos? Claro que los necesitamos. Necesitamos acuerdos para impulsar cambios reales. Razones sobran para apostar por un cambio radical de las politicas, existe masa social para hacerlo y motivos no van a faltar para dejar de una vez este camino diseñado en Bruselas y aplicado desde Madrid.

Ayer nos presentaron la agenda de nuevas reformas, atacar pensiones, salarios y medidas para imponer un sistema fiscal mas injusto si cabe, privatizar sanidad. ¿Acuerdo de pais? Aqui esta la fuerza social necesiaria para hacer el acuerdo basico: NO APLICAR TODAS ESAS REFORMAS Y DEPOSITAR EN LA SOCIEDAD VASCA LA CAPACIDAD DE DECIDIR QUE POLITICAS VAMOS A HACER PARA SALIR DE ESTA CRISIS.

Llevamos 6 huelgas generales mostrando que hay mayoria social y sindical suficiente para apostar por otra via que no sea la imposición de medidas antisociales. Huelgas y todo tipo de movilizaciones rechazando reformas capitalistas y reivindicando una salida propia y construida de forma democratica a esta crisis. ¿DONDE ESTA EL GOBIERNO VASCO PARA CONSTRUIR ESOS ACUERDOS?

 

 
¿CUALES SON LAS INSTITUCIONES DISPUESTAS A SER INSTRUMENTOS REALES AL SERVICIO DEL PROCESO DE TRANSFORMACION SOCIAL QUE EUSKAL HERRIA NECESITA ANTE ESTA CRISIS?

El problema no somos nosotros. Para construir acuerdos hay que hacer algo tan básico como apostar por gestionar esta crisis de forma democrática. Garantizando la participación de la sociedad en las decisiones que determinan cómo va a ser nuestro futuro, permitiendo a la sociedad vasca decidir sobre las políticas económicas y sociales que se tienen que aplicar. Hay que hacer un ejercicio básico de soberanía política: plantarse ante el poder económico y dejar de ser obediente a un Estado que no reconoce nuestro derecho a decidir nuestras políticas económicas y sociales.

 
Los acuerdos de País son necesarios para avanzar en un proceso de construcción nacional y social. Son necesarios para construir un nuevo modelo social. Acuerdos para destruir derechos sociales y laborales no son acuerdos, SON PACTOS AL SERVICIO DEL CAPITAL. Si de lo que se nos acusa a los que hoy hemos salido a la calle es de no torpedear esos pactos SI, EFECTIVAMENTE SOMOS CULPABLES y queremos seguir siendo un tropezon en el ese camino.

Euskal Langileok erantzukizun osoz ari gara jokatzen krisi honen aurrean. 2009an eman genezakeen urratsik garrantzitsuena eman genuen: gure eskubideak defendatzea, Euskal Herrian gure eskubide sozialetan oinarritutako eredu berri bat ezartzeari ez uko egitea. Eta gaur aurrera urrats garrantzitsua eman dugu bide horretan.

Hori da krisi honetan gure erantzukizun historikoa: etorkizunean eskubideak edukitzea gaur egiten dugunaren emaitza izango da. ETA ESKUBIDEAK IZANGO DITUGU, BEHAR DUGUN ETA MEREZI DUGUN EREDU SOZIALA IZANGO DUGU LANGILEOK HERRI HONEK BEHAR DUEN ALDAKETA PROZESUAREN ZUTABE ETA PROTAGONISTA NAGUSIAK izatea erabaki dugulako.


Greba batek ez du egoera egun batetik bestera iraultzen. Horrela da, egoera iraultzeko iraultza behar delako. Gaur greba egin dugu, bihartik aurrera GUTUN SOZIALA EZTABAIDATUKO DUGU. TRESNA BERRI BAT LANGILEON EUSKAL HERRIAREN ALDE BORROKATZEKO. 


PARTE HARTU, HITZA HARTU, EGIN ZAITEZTE ZUEN ETORKIZUNAREN JABE, EGIN GAITEZEN GURE HERRIAREN ETA GURE ETORKIZUAREN, JABE HORRETARAKO DUGUN BIDEARI EUTSIZ: ANTOLAKUNTZA ETA BORROKA, HORREK EGIN GINTUEN ESKUBIDEEN JABE ETA BORROKAK EGINGO GAITU ASKEAK.

Gora Euskal Herriko langileria!!!
Gora Euskal Herria libre eta sozialista!!"



Niri haluzinantea iduritzen zait PNVko burgesia baskoaren ordezkari politiko-komertziala den Urkulluri akordioak eskatzea edota eskaintzea, non eta Greba Orokorraren ekitaldi nagusiaren erdian. Horretarako ez genuen atzo Greba Orokorra egin! 

Begira zein izan den PNVren erantzuna, zein izan behar zen, bada?











"Beste leku eta garai batean" 

bizitzea egotzi die 

Aitor Estebanek sindikatuei

EAJko diputatuaren arabera, "ametsetan" daude ELA eta LAB. PSE-EEko idazkari nagusiak "langileen tresna garrantzitsuenarekin arinkeriaz jokatzea" egotzi die sindikatuei. Adegiko idazkari nagusiak esan du borrokak ez duela "leku onera" eramaten eta "beste garai bateko estrategia" dela.
Berria.info   2013-05-31 - 11:02:01

EAJk Espainiako Kongresuan duen taldeko bozeramaile Aitor Estebanek ELA eta LAB sindikatuen aurka jo du greba orokorraren biharamunean. "Badirudi herri honetako sindikatu batzuk ametsetan daudela, beste leku eta garai batean bizi direla", esan du.

Onda Vasca irratian hitz egin du Estebanek. Bertan, sindikatuei ohartarazi die "benetako herri ordezkaritza hautestontzietan" dagoela, "nahiz eta momentu batzuetan jende asko kalera atera". Estebanen iritziz, "herritar guztiek bozkatzeko aukera dutenean" ordezkatzen da herritarren borondatea.

 

Lopez:
 "orokorra ez beste edozer" izan zen greba

Atzoko grebaz mintzatu da gaur goizean Patxi Lopez PSE-EEko idazkari nagusia Radio Euskadin eginiko elkarrizketan. ELAri eta LABi esan die "aldatzeko asko" dutela, eta "langileen tresna garrantzitsuenarekin arinkeriaz jokatzea" egotzi die.

Lopezen ustez, "orokorra ez beste edozer" izan zen greba, eta nabarmendu du ez zuela izan sindikatu guztien babesa. "Zortzigarren greba izan da krisia hasi zenetik, eta arinkeriaz jokatu dute langileen tresna garrantzitsuenarekin", azaldu du.

Beharrezkotzat jo du "lan kulturaren erreforma, eta ulertzea enpresa ahaleginak hitzartzeko esparrua" dela. Kritikatu du Espainiako Gobernuak, egin nahi duen lan erreformaren bidez, sindikatuen papera "mugatu" nahi duela, "ziur aski baita haiek desagertzeraino ere". Sindikatuek "asko dute esateko", baina "baita aldatzeko ere", Lopezen esanetan.

Adegi: borroka, "beste garai bateko estrategia"

Jose Miguel Aierza Adegi Gipuzkoako enpresarien elkarteko idazkari nagusiak ere atzoko grebaren aurka jardun du Euskadi Irratian eginiko elkarrizketan. Esan du ez duela "ezertarako" balio izan, eta langile eta enpresen arteko harremana aldatzearen alde agertu da: "Zenbat eta harreman hobea, langabezia gutxiago".

Aierzak uste du "akordioa" behar dela langile eta enpresarien artean. Borroka "beste garai bateko estrategia" bat dela eta "leku onera" ez daramala azaldu du.


Berriz ere, IBILen agiria aipatu behar dut, uste dudalakotz argi eta garbi mintzatzen dela, nahiz eta egia batzuk latzak eta garratza izan:

"Eta bihar, zer? Soldatapeko esklabutzara itzuliko gara batzuk, eta beste batzuk, soldatagabeko miseriara, langabezira. Zertarako greba orokorrak orduan? Egun bateko protestak izateko? Ala balizko kapitalismo leun eta “humanoago” baten esperantza faltsuak pizteko? Ez gaitezen engaina. Kapitalismoaren krisi globala politiko eta sindikalista erreformistek esaten diguten baino askoz sakonagoa da.Haiek sinestarazi nahi digute “Ongizate Estatura” itzuli ahal garela, greba orokor batzuk eginda, presio moduan, Burgesiak amore emango duela eta galdutako eskubide sozialak berreskuratuko ditugula.  Gezurretan ari dira, eta badakite.

"II. Mundu Gerra Inperialista ondoren, Kapitala berriz metatzeko zikloa berrabiatu zen 60 milioi pertsonen hilobien gainean. Irabaziaren Tasa berreskuratu zen, eta Oligarkia Inperialistek eta beren morroi sozialdemokratek berriz ere sinestarazi nahi izan ziguten Kapitalismoa eternoa dela, krisi ekonomikoak “iraganeko kontuak” zirela. Baina berriz ere Sistema Kapitalista krisian murgildu zen 70. hamarkadan, haren berezko barne kontraesanenen ondorioz eta Herri Langileok Inperialismoaren kontra egindako borroka heroikoengatik. Horren aurrean Burgesiak kontraofentsiba gogorra eraman zuen aurrera neoliberalismoaren eskutik, gerrak piztuz munduan zehar eta jadanik barnetik oso ahulduta zegoen Bloke Sozialista erabat suntsituz edota Kapitalismoranzko bidean jarriz. Honela, beste 20 urteko hazkunde ekonomikoa lortu zuten, krisiaren eztanda sahietsezina atzeratuz. 2008az geroztik, eztanda horren erdian gaude."

Atzoko Greba Orokorra oso baliagarria izan da kontzientziak pizteko, indarra erakusteko, Euskal Langileria kalera jotzeko, eta Kapitalaren eraso basati eta gupidagabearen aurka hortzak erakusteko. Sindikatuek politika ekonomikoa eta soziala aldatu ezean protestekin jarraituko dutela iragarri dute, eta guk badakigu Burgesiak ez duela amore emanen. Beraz, Greba Orokor gehiago izanen dira, eta greba horiek euskal iraultzaileok baliatu behar ditugu Euskal Langileriaren kontzientzia eta praxi iraultzailea areagotu eta indartzeko. Eta hori ez da sindikatuen eskutik etorriko, sindikatuek beren borroka LANA eta KAPITALAren arteko harremanetan kokatzen baitute, LAN INDARRA ahalik eta baldintza hoberenetan saltzeko, langileen interesak KAPITALISMOAREN MUGEN BAITAN defenditzeko. Eta hortik ez dira mugituko, behin eta berriz ikusi izan dugun bezala. Haien lana beharrezkoa da Langileriaren eguneroko interes mugatuen defentsan, Kapitalismoak krisirik ez duelarik. Bainan 1929ko krisia baino hagitzez sakon eta larriagoa den honetan, sindikatuak baino antolakunde indartsuagoak, militanteagoak behar ditugu. Euskal Langileriaren klase kontzientzia, praxi iraultzaile antikapitalista, batasun nazionala eta proiektu sozialista landuko dituen antolakunde unitario bat behar dugu, ez alderdia, ez sindikatua, hauteskunde politiko eta sindikaletara aurkeztuko ez dena, baizik eta kalean, lantokietan, ikastetxeetan, leku orotan, langileen interes global eta estrategikoak defendituko dituena egunero. Euskal Langileriaren Antolakunde Iraultzailea behar dugu. Oraingo sindikatuen akuilua izanen dena, ez haien kontra jotzeko, bainan haratago eramateko, Sozialismorantz. Sindikatuen lan, borroka eta plateamendu defentsiboak ez dira txarrak berez, baizik eta insufiezenteak, ez dira nahikoak izanen egoerari buelta emateko. Horregatik, eta horregatik bakarrik, kritikatzen ditut asko ez direlakotz eta aldi berean, bultzatu egiten ditut, Euskal Langileriaren erresistentzia eta kontzientzia, horrelako ekimenik gabe, erabat itzaliko delakotz.

Hona hemen berriz ere, IBILen gogoetak:


"Langileok garbi ikusi behar dugu Burgesiak etengabe egiten dizkigun erasoen kontrako estrategia defentsibo hutsak porrotera eramango gaituela. GAUR bezalako greba orokorrak baliagarriak dira Euskal Langileriaren klase kontzientzia eta praxi iraultzailea indartzen duten neurrian. Baina sindikatuek planteatzen dutenetik haratago jo behar dugu. Defentsarik onena erasoa denez, Sistema Kapitalista suntsitzearen aldeko borroka berpiztu behar dugu:



 I R A U L T Z A     S O Z I A L I S T A"
  
Hori da, hain zuzen ere, blog honetatik egiten den deialdias eta proposamena. Sortu behar dugu sindikatuen estrategia defentsibotik haratago joanen den langileen erakunde zabala, eguneroko brroka guztietan klase kontzientzia pizteari lehentasuna emanen diona, Kapitalismoaren kontrako borroka etengabe sustatuko duena, Sozialismoaren aldeko teoria eta praktika lantoki, ikastetxe, herri eta auzo guztietan aurrera eramane duena. Eta aldi berean, egoera gogor eta katastrofiko honetan, langileen arteko elkartasun praktiko eta hurbila eratuko duena: etxebizitza, elikadura, haurren eta adinduen zaintzea, irakaskuntza, langabeziak eragiten dituen gaitz psikologiko larriak, errepresioaren ondorioak: isunak, atxiloketak, erasoak... Elkartasun sare trinkoak antolatu behar ditugu, borroka areagotzeko, eta ez langileak are gehiago desmobilizatzeko...

Proposamena eginda dago. Zortzigarren Greba Orokorra egin genuen atzo. Bertze batzuk izanen dira. Izan beharko dira. Eta hagitzez hobeki prestatu beharko ditugu, Burgesiari hortzak erakutsiko badizkiegu! Garai gogorrak datoz euskal langileondako. Oligarkia espainolak eta frantsesak ez digute deus ere oparituko, aitzitik, euskal langileok areago zapaltzera heldu dira, etekin eta irabazi handiagoak lortu nahian.

Has gaitezen sortzen
 Euskal Langileriaren
 Antolakunde Iraultzailea!
E L A I 

<i>Euskal Herriak bere eredu propioa</i> lelopean Iruñean atzo eguerdian egindako manifestazioaren amaiera.




AURRERA, EUSKAL LANGILERIA!!!

BORROKA DA BIDE BAKARRA!!!

IRAULTZA DA IRTENBIDE BAKARRA!!!

SOR DEZAGUN
EUSKAL LANGILERIAren
  ANTOLAKUNDE IRAULTZAILEA!!!

GORA EUSKAL IRAULTZA SOZIALISTA!!!

GORA
EUSKAL ERREPUBLIKA SOZIALISTA!!!

JO TA KE, IRABAZI ARTE!!! 


https://lh6.googleusercontent.com/--IzNqyHGytk/Uaf5TNB-EHI/AAAAAAAAGRM/IiUn-VJrR3c/s512/20130530_102743.jpg


EUROPAKO  HERRI LANGILEOK,

 ALTXA GAITEZEN

KAPITALISMOAREN AURKA!!!

21 iruzkin:

  1. Langile klasea eta klase kontzientzia

    Iker Otermin

    2007ko ekainaren 20an idatzia,

    EUSKAL HERRIA SOZIALISTA

    ALDIZKARI MARXISTA
    weborrian argitaratua.

    Langileek klase kontzientzia hartzearen prozesua ez da berehalako prozesu bat ez eta prozesu automatiko bat ere, ez da horrelakorik ematen ez industrian ez beste sektore produktiboetan. "Filosofiaren Miseria" liburuan, Marxek, 1840. hamarkadan Britainia Handiko egoera aztertuz, honakoa nabarmentzen du: “Hasieran, baldintza ekonomikoek herrialdeko masak langileetan eraldatu zituzten. Kapitalaren aginteak masa honetan egoera komun bat sortu du, interes komunak. Honela, masa hau jada klase bat izatera heltzen da Kapitalaren aurrean, baina oraindik ez bere baitarako. Borrokan, non bertako atal batzuk seinalatu ditugun, masa hau batu egiten da, bere baitarako klase bat eratuz. Defendatzen dituzten interesak klase interesak izatera heltzen dira” (Marx, Filosofiaren Miseria, 257. orr. Júcar Ed.).

    Zer esan nahi du ordea bere baitarako klase kontzientzia hartzeak? Gizartean komunitate jakin bateko kide izatearen kontzientzia da, soldatapeko langile izatearen baldintzatik datozen interes sozial eta helburu historiko propioak dituen klasekoa hain zuzen; interes eta helburu hauek gizartearen eraldaketa sozialistaren bitartez bakarrik lor daitezke, klase kapitalistaren jabetza desjabetuz eta bere kontrol eta gestioa gizartearen osotasunean planifikatuz, langile klasearen zuzendaritzapean.

    Klase kontzientzia esperientziaren bidez hartzen da, ez langileek bere enpresatik jasotzen dutenetik bakarrik, baita beste enpresetako langileen esperientziak asimilatzetik ere, bai bere herriko, nazioko nahiz beste herrialdetako egoeretatik.

    Klase kontzientzia eratzearen prozesua ez da ematen langileek gizarte kapitalistaren estruktura ekonomikoaren markoan hartzen duten esperientziarekin bakarrik, sistemaren gainegituran ere, langileak bere erakundeen (sindikatu, partidu), instituzio politiko burgesen (udaletxe, parlamentu, etab.); eta batez ere gertakari handien astinaldi politiko eta sozialetan harturiko esperientziaren bidez formatzen dira: Estatu burgesaren errepresioa, gerrak, eztanda sozialak, etab., masen kontzientzian eragin handia izan dute historian zehar.

    Herrialde bateko langile klasearen esperientzia historikoa, bere tradizioak, eta langile erakundeen zuzendaritzaren kalitatea ere faktore garrantzitsuak dira, kasu batzutan langileen kontzientzia hartzea bizitu egiten baitute edo bestelako kasuan berriz baldartu eta atzeratu.

    ErantzunEzabatu
  2. Faktore guzti hauek direla medio prozesu iraultzaileak gertakari oso bereziak izaten dira gizartean, baina naturako beste fenomeno batzuekin gertatzen den bezala, animalien fisiologian edo lurrazaleko geologian (lurrikarak) adibidez, ohiko ez izateak ez du beharrezko izatea kentzen. Azken 150 urteetan Kapitalismoaren historiak erakusten digu nola Iraultza eta eztanda sozialak etorkizuneko errealitate ere izango diren.

    Baina Kapitalismoaren aldi normal batean Langile Klasearen kontzientzia ez da pasatzen b lan- eta bizi-baldintzen hobekuntza ekonomikoen edo hauen defentsaren eguneroko borrokatik.
    Nahiz eta ultra ezkertiar batzuen pentsamenduan langileak enpresara grebak egitera eta noizean behin bakarrik lan egitera joan beharko luketen, errealitatean langileak lan egitera joaten dira, oinarrizko bizi baliabideak lortzera alegia. Bere eskakizunak kontuan hartuak izan daitezen exijitzeko bide guztiak ahitu zaizkienean eta beste erremediorik ez daukatenean izaten da grebak egiten dituzten unea. Itxura batean grebek ohikoak edo arruntak direla eman badezakete ere, benetan oso fenomeno berezi eta bakanak izaten dira langile baten bizitza normalean.

    Beti gertatu izan da Langile Klasearen gutxiengo bat bakarrik izatea Kapitalismoaren garai normaletan kontzientzia sozialista bat hartzera heltzen dena. Hau gaur egun bezala gertatzen zen orain dela 85 edo 90 urte, baina honek ez zuen eragotziko aro iraultzaileek historia moztu eta Sistema Kapitalistaren bizia benetan kolokan eta zalantzan jartzea. Aldi motzeko mozketa gogorrak izaten dira, urte, hilabete nahiz egun gutxitakoak. Milioika langile, lehen apatikoak eta borroka politikotik apartaturik zeudenak, bere eginkizun historikoen kontzientzia hartzen dute eta gizartea eraldatzeko borrokara tinkotasun osoz batzen dira. Honela, Europa bakarrik aipatzeagatik, 1917-23ko mugimendu iraultzaileak eduki genituen, 30. hamarkada edo 70. hamarkada, besteen artean batzuk esatearren. Guzti hauek zergatik porrot egin zuten ez da artikulu honen materia baina edozein kasutan ere, ez zen izan langileen artean klase kontzientzia sozialista bat falta zelako edo hauen borroka ez zelako nahikoa izan, baizik eta hobe esanda langile erakundeen zuzendaritza benetan iraultzaile baten gabeziagatik edo hauen traizio kontzienteagatik izan zen; ez zuten beren eginkizun historikoen mailan egoten jakin.

    ErantzunEzabatu
  3. Nola sortzen da kontzientzia eta langile kapitalisten aurkakotasuna

    Langileen kontzientzia hartzearen prozesua, hau da, kapitalistarekiko dituzten interes kontrajarriez jabetzea, lanpostutik hasten da. Artisaua bere lanabesen eta lanaren azken produktuaren jabe den heinean interes zuzen bat du produkzio prozesuan. Baina langileak aldiz, ez du inongo interes pertsonalik bertan, ez delako bere lanaren azken produktuaren jabe, salmentarako produzituriko merkantziaren jabe alegia. Soldatapeko lana, langilearen aurrean inposaturiko baldintza bezala agertzen da, bere bizi baldintzak lortzeko duen bide bakar bezala.
    Bere Eskuizkribu ekonomiko-filosofikoetan, Marxek xehetasunez aztertzen du langileak lantegian sufritzen duen besteretze edo alienazio prozesua. “Zertan datza orduan lanaren alienazioa? Hasteko lana ‘arrotza’ zaio langileari, hau da, ez da bere izatearen jabegokoa; bere lanean, langilea ez da baieztatzen, ukatzen baizik; ez da zoriontsu sentitzen, zorigaiztoko baizik; ez du energia fisiko eta izpiritual aske bat garatzen, bere gorpua hiltzen eta bere izpiritua ondoratzen du baizik. Horregatik, langilea, lanetik kanpo bakarrik sentitzen da bere baitan, eta lanean bere baitatik kanpo. Berean dago lanean ez dagoenean, eta lanean dagoenean berriz ez dago berean. Bere lana, horrela, ez da borondatezkoa, behartua baizik, ‘lan behartua’ (…) Azken batean, langilearentzat lanaren arroztasuna, hau berea ez den finean agertzen da, beste batena baizik, bere jabegokoa ez dela; bertan dagoenean ez dela bere buruaren jabe, beste batena baizik” (Marx, Eskuizkribu ekonomiko-filosofikoak, 108-109 orr.,. Alianza Editorial Ed).

    Segidan, langile-kapitalistaren aurkakotasuna azaltzen du: “Bera, hortaz, bere lanaren produktuarekin, bere lan objektibatuarekin [produzituriko merkantzia], objektu boteretsu, beragandik independente, etsai, arrotz, batekin bezala erlazionatzen bada, objektu honekin berarengatik independente, boteretsu, etsai, arrotza den beste pertsona baten jabegokoa den modura erlazionatzen ari da. Bera bere jarduerarekin jarduera ez libre batekin bezala erlazionatzen bada, berarekin beste baten zerbitzura dagoen jarduera batekin bezala erlazionatzen ari da, beste baten agindu, konpultsio eta uztarripean” (Marx, Eskuizkribu ekonomiko-filosofikoak,109 orr.,. Alianza Editorial Ed).
    Azkenik, Marxek klase interesaren identitatea nola sortzen den erakusten du, ofiziotik independenteki: “Lan alienatuarekin erlazioan, gizon bakoitzak, beraz, besteak bera bere buruarekin langilearekiko aurkitzen den neurri eta erlazioaren arabera kontsideratzen ditu” ( Marx, Eskuizkribu ekonomiko-filosofikoak, 113. orr., Alianza Editorial Ed.).
    Produkzio kapitalistan zenbat eta teknika gehiago garatzen den, makinak eta lan instrumentuak perfekzionatzen diren, langilearen lana orduan eta espezializazio gutxiagokoa da, gehiago deskualifikatzen da bere lana eta garrantzi gutxiago dute bere ezaugarri indibidualek, eta beraz errutinariogoa, aspergarriagoa eta interes gabekoa bihurtzen da, langilea makinaren apendize soil bat izatera kondenatuz eta lanaren alienazioa areagotuz. Lanaren izaera honek, inongo sormenik gabea, langilea bere bizi eta lan baldintzen inguruan hausnartzera bultzatzen du. Bere esperientzia orokortzen laguntzen dio bere kideekin batera dituen interes komunez jabetzean eta deskontentua eta atsekabea hazi egiten da, honek, bere esplotazio eta zapalkuntzako egoeraren kontzientzia hartzera bultzatzen du. Lan baldintzek honela, ezinbestean sortzen dituzte langileen kontzientzia hartzearen oinarrizko baldintzak.
    Kontsiderazio guzti hauek langile klasea osatzen duten sektore eta geruza guztietan aplikatzen dira, nahiz eta laneko baldintza partikular batzuek geruza batzuk bere kontzientzian azkarrago aurreratzera bultzatzen dituen besteen aldean.

    ErantzunEzabatu
  4. antzerki kaxkarra hauxe

    ErantzunEzabatu
  5. Aupa, anonimoa! Zure pentsamendua zehazten ahal duzu, faborez? Zer da zure ustez, "antzerki kaxkarra"? Atzoko Greba Orokorra? Sindikatuen mezua? IBILen idazkia? Nik izkiriatzen ditudan gogoetak? Blog honen eduki guztia?

    Blog honen izpiritua gogoratuko dut:

    "Blog honen helburua Euskal Iraultza Sozialistaz gogoeta eta eztabaida egitea da. (...)Iritzi eta gogoeta guztiak, ados egon ala ez, ongi etorriak dira, adimen kolektiboa eztabaidatuz eraikitzen baita.
    Baldintza bakarra: irainak eta zakarkeriak ez erabiltzea, eta eztabaida datuz eta dataz, arrazoiz zein argudioz egitea, jendetasunez eta adeitasunez."

    Mesedez, argitzen ahal duzu zeure iritzia?

    Milesker aunitz aldez aurretik!

    Fermintxo

    ErantzunEzabatu
  6. ¿La chispa que encienda la pradera?

    Autor: Borroka garaia da!

    Estos días algunos nos han repetido insistentemente que la huelga general no vale para nada, que así no se solucionan las cosas. Igual se creen que las personas que salieron ayer a la calle y las que realizaron huelga piensan que esos algunos tienen alguna intención de solucionar algo. Precisamente ellos son parte de las razones por las que se convocan huelgas generales. No están en el lado de la solución sino en el del capital que no tiene que solucionar nada sino tomar las medidas para seguir explotando a la clase trabajadora con la ayuda de políticos corruptos y lamebotas, medios de comunicación de banqueros y oligarcas, y perros de presa uniformados.

    Si las huelgas generales no sirven para nada, no se tomarían las molestias de mentir sobre ellas en cuanto a cifras, de sacar a sus txotxongilos como Patxi Lopez, Barcina, Azkuna y demás personajes para atacarlas ni de mandar a sus policías. Se encargarían ellos mismos de convocarlas y aplaudirlas si tan inoperantes son.

    Sin embargo están escocidos tras la huelga. No hay más que fijarse en las declaraciones de la patronal ADEGI donde afirmaba que la lucha es estrategia de otro tiempo y que cuanto mejor sea la relación entre la clase trabajadora y el que controla la economía habrá más empleo. Saben que la estrategia de lucha es la única que podrá impedir que sigan robando y matando.

    Frente a sus chantajes, amenazas, violencia y mentiras la lucha es el único camino. Así ha sido siempre y así seguirá siéndolo. Y eso es lo que más temen. Saben que el sistema se mantiene gracias al pueblo. Sin él no son nada. Si el pueblo se para su robo se para. Por eso necesitan al pueblo domesticado y dependiente. En Euskal Herria hay mimbres para hacer movimientos de envergadura que puedan colapsar el ordenamiento de las cosas. En Euskal Herria tenemos armas en nuestras manos disponibles que aún no han sido muy exploradas ni profundizadas. Un boicot nacional contra una empresa, contra un banco, contra un objetivo concreto puede llevar a tumbarlo en nuestro país si nos ponemos con seriedad a ello. Y solo es un pequeño ejemplo. Lo que quiero decir es que tenemos las herramientas para hacer cosas que influyan de verdad si verdaderamente creemos en ellas. Que no creamos en ellas es uno de los objetivos prioritarios de la guerra psicológica del estado y sus sicarios comunicacionales.

    Hay que decir alto y claro que las posibilidades de cambio, incluso radical, en la Euskal Herria de hoy en día son muy superiores a ninguna otra etapa histórica debido a que la masa crítica es superior y el avance de la lucha ha superado la asimilación a lo largo de las décadas. Si bien es cierto que se abren nuevos horizontes de asimilación, energías desatadas como en la del día de ayer refuerzan nuestras posiciones. Euskal Herria cuenta con una sabiduría revolucionaria conseguida en décadas de praxis continuada que no está al alcance de la mayoría de movimientos revolucionarios del entorno europeo. Hay que aprovechar esa sabiduría y experiencia en nuevas vueltas de tuerca subversiva.

    Lo que puede parecer una locura deja de serlo si muchas personas lo piensan. Y lo que una represión puede condicionar en pocos se hace incondicionable en cientos de miles.

    No se cuál será la chispa que encienda la pradera pero la lucha del día a día y la construcción nacional y social de Euskal Herria es lo que va dejando empapada la pradera de gasolina. Habrá que ir pensando también en esa chispa. ¿Igual eres tú?.

    ErantzunEzabatu


  7. Berria.info »
    Papereko Edizioa »
    Harian


    2013-05-31

    Greba orokorra. Analisia

    Asko eta gehiegi

    Iker Aranburu

    Azken lau urteotan greba orokor asko egin dira. Zortzi hegoaldean, horietatik sei atzoko deialdia babestu zutenek deitutakoak. Asko dira, gehiegi agian, greba orokorrak muturreko erantzuna izan behar duen heinean, errepikapenaren poderioz indarra galtzen duela begi bistakoa delako. Atzoko deialdiaren erantzun apalagoan ere sumatzen da neke hori, eta esango nuke antolatzaileek berek ere ulertu dutela. «Ez dugu tresna askorik, eta horregatik erabili dugu greba orokorra hainbestetan», aitortu zion egunkari honi CNTko bozeramaile batek, eta antzeko hitzak baliatu ditu Adolfo Muñozek berak.

    Baina grebak ez ezik, greba egiteko arrazoiak ere asko dira, gehiegi agian. Krisia sakontzen duten aurrekontu murriztaileak, lan harremanak erabat desorekatu dituzten erreformak, langabeziaren eta pobretzearen hedatzea... Arrazoi txikiagoek sortu dituzte protesta handiagoak.

    Eta arrazoi gehiago nahi dituenak aurki izan dezake sumintzeko beste bat, batzorde independente batek (sic handi-handi batekin) agian gaur bertan esango baitigu pentsioak handiegiak direla eta irtenbide bakarra dela guztienak jaistea —bai, 600 euro eskasekoak ere—, eta aurrerantzean prezioen azpitik igotzea. Espainiako Gobernuak eta pentsio plan pribatuen saltzaileek entzun nahi zutena, hitzez hitz, finantza sektoreak puztutako krisi bat (beraiena, funtsean) herritarren diruarekin konpontzea zilegi dela uste dutenena. Beste greba bat ekarriko al du erreforma horrek?

    Eta asko da ere, gehiegi agian, ezer ez egiteak dakarren porrota. Ez da hain harritzekoa aurreko deialdietan greba egindako askok oraingoan lanerako bidea hartu izana; egia da lana galtzeko aukera inoiz baino errealagoa dela orain eta hori nahikoa dela jende asko kikiltzeko, baina egia da ere aurreko protestek begibistako emaitzarik ez eduki izanak etsipena sortu dutela beste askorengan... inoiz greba egiteko garai egokirik ikusten ez dutenen pozerako. Azken horien artean dago Juan Maria Aburto Enplegu sailburua, Ezker Abertzaleak bultzatutako greba politiko bat dela esanez, greba ez-politikorik egongo balitz bezala. Lastima da grebari aurre egiteko gastatzen duten energiaren erdia ere ez dutela gastatzen Madrildik datozen neurri batzuei aurre egiten. Edo egiten badute, hain diskretoa dela plantoa ikusi ere ez dela egiten. Ez da erraza izango, ez horixe, baina Rajoyren errezeten arrakasta ikusita, ez saiatzea ulergaitzagoa da.

    Botere politikoa presionatzeko orduan motz geratzen ari dira sindikatuen protestak. «Autogobernuan urratsak egiteko», «Madrili planto egiteko» izan behar zuen iazko iraileko grebak, Muñozen eta Etxaideren ahotan. Bada, zortzi hilabete igaro dira, eta orduan bezala ari du euria.

    Agian horregatik oraingoan botere politikoaren aurkako mezua ez ezik, alternatiba bat —Euskal Herriko Gutun Soziala— bultzatzeko baliatu nahi izan dute greba antolatzaileek. Eztabaidagarria da hori egiteko greba bat ote behar den —ez da amu errazena jendea kalera ateratzeko—, baina bada zerbait, positiboan egindako azken greba 1999koa baita, 35 orduen aldekoa.

    Ohi duen gisara, grebaren porrotaz hitz egin du patronalak; baina ezer izatekotan porrota ez da greba deitu dutenena, botere ekonomiko handiaren eskakizunei aurre egiterik ez duen (edo nahi ez duen) botere politikoarena, edo hori gerarazteko indarrik ez duen gizarte batena. Guztiona.

    ErantzunEzabatu
  8. maite dut troskistek materialismo dialektikoz ideia putarik ez dutela erakusteko duten abilezia.

    dena Marx-en pasarteekin onduta

    ErantzunEzabatu
  9. Aupa, lagun anonimoa!

    Trotskistek zer abilezia duten ala ez duten lerro t'erdi batean azaltzea bai dela abilezia! Materialismo dialektikoa ongi eta sakonki ezagutzen baduzu, biziki eskertuko dizut trotskista horrek idatzitako testua kritikatuko bazenu arrazoiz eta argudioz. Eta hau ez da ironia, eskari zehatza baizik: klase kontzientziaren inguruan idazki horretan ageri denarekin ados ez bazaude (eta oso normala da ados ez egotea, bista da!) faborez, idatzi zuk zeure gogoetak eta marxista klasikoen ekarpenak (Marx, Engels, Lenin, Stalin...). Blog honetan eztabaidarako gunea eraiki nahi dugu, Euskaraz, gai hauetaz sakontzeko. Honek izugarrizko aukera emanen digu guztioi ikasteko!

    Animatu eta idatzi!

    ErantzunEzabatu
  10. "Borrokatzen denean gutxi galtzen da. Borrokatzen ez denean galtzen dena ez da berreskuratzen"

    Jon Torner Zabala
    2013-05-31

    Krisia hasi zenetik Hego Euskal Herrian egindako zortzigarren greba orokorrak sektore publikoan izan du erantzunik handiena. Iazkoak baino erantzun txikiagoa izan arren, grebaren balorazio "ona" egin dute sindikatuek. "Borrokatzen denean gutxi galtzen da; borrokatzen ez denean galtzen dena ez da berreskuratzen", esan du Adolfo Muñoz ELAko idazkari nagusiak.

    Sindikatuek emandako datuen arabera, 86.000 lagunek hartu zuten parte lau hiriburuetako goizeko manifestazioetan. ELA eta LABeko idazkari nagusiek Gasteizko mobilizazioan parte hartu zuten.

    Muñozen hitzetan, “botereak, bere interesak defenditzeko, gizartean beldurra eta indiferentzia hedatzen du. Beldurrak garaitzen duenean ez dago demokraziarik. Politikak alda daitezen borrokan ari garenok lagundu egin behar diogu gure jendeari beldurra gainditzen. Beldurra gainditzeko, hain zuzen, defentsa kolektiboa daukagu”.

    Gaineratu duenez, “botere ekonomikoak politika txotxongilo moduan erabiltzen du, eta nahi du guk sinestea mobilizazioak alferrikakoak direla. Hori ez da egia. Borrokatzen ez denean, gehiago galtzen da. Borrokatzen ez denean galdutakoa ez da berreskuratzen. Hori erakusten digu historiak. Murrizketak ezartzen dituzten alderdiak ez lirateke hain kezkatuta egongo -jota daude- mobilizazioek eraginik izango ez balute”.

    Ainhoa Etxaide LABeko idazkari nagusia Iñigo Urkullu Jaurlaritzako lehendakariari zuzendu zaio: "Herri akordioak eskatu ditu Urkulluk. Gaur erakutsi dute inoiz baino argiago ze leku duten gure arazoek eta gure eskakizunek euren agendan. Zuzendu ezazu behingoz zure ipar orratza. Herri hau ez dute dozena bat espekulatzailek aurrera ateratzen, Herri honen motorra euskal langileak gara!! Herri akordioak nahi badituzu greba honetan dituzu edukiak eta subjektua".

    "Gauzak bihar berdin jarraituko omen dute. Hori da patronalak grebari buruz esateko duen guztia", esan du. "Egoera aldatuko duena zer den badakigu: eredu berri bat eraikitzea, hemen, Euskal Herrian, gure bidea eginez, Madrileko erabakietatik aldenduz, botere ekonomikoaren aginduen aurrean planto eginez. Justizia sozialean oinarritutako prozesu soberanista bat burutuz".

    Hain justu, Jose Miguel Aierza Adegi Gipuzkoako enpresarien elkarteko idazkari nagusiak esan du grebak ez duela "ezertarako" balio izan, Euskadi Irratian egindako elkarrizketan. Langileen eta enpresarien arteko akordioak lortu beharraz mintzatu da Aierza: "Zenbat eta harreman hobea, langabezia gutxiago".

    Bestalde, Aitor Esteban EAJko diputatuak "izarrei begira bizitzea" egotzi die ELA eta LAB sindikatuei. "Egiazko herri ordezkaritza hautestontzietan erakutsi behar da", esan du: "Ez dut ulertzen herri honetan egiten den politika sindikala, batez ere ELA eta LABen aldetik". Estebanek azpimarratu duenez, "herri ordezkaritza, une zehatz batean jendetza kalera atera daitekeen arren, hautestontzietan dago,hauteskundeetan".

    ErantzunEzabatu
  11. Servir Le Peuple

    Servir Le Peuple est un média COMMUNISTE RÉVOLUTIONNAIRE, marxiste-léniniste-maoïste, D'INFORMATION et D'ÉDUCATION POLITIQUE ET CULTURELLE de masse. IL NE SE RATTACHE À AUCUNE ORGANISATION en particulier. Il vise uniquement à contribuer, par l'information et l'éducation politique et culturelle de masse, à la construction d'un nouveau PARTI COMMUNISTE révolutionnaire dans l’État de France.


    Sur la 'révolution permanente' et le trotskysme

    S'il y a bien un concept indissociablement attaché au trotskysme, c'est celui de 'révolution permanente'. D'abord par les trotskystes eux-mêmes, bien sûr, qui en revendiquent la paternité et le 'monopole intellectuel'. Mais aussi par les 'anti-trotskystes' (sauf les anarchistes, qui ont de toutes autres références), marxistes-léninistes et maoïstes, pour lesquels l'épithète de 'trotskyste' est (trop) souvent devenu le point final à toute argumentation, une sorte de 'point Godwin' ; et qui reprennent souvent à tort et à travers les concepts attachés au trotskysme pour les lancer à la face de leur contradicteur. Ainsi, pour les 'vieux ML', ceux qui reconnaissent l'URSS comme socialiste jusqu'à la perestroïka comme ceux qui ne la reconnaissent telle que jusqu'au 20e Congrès de 1956, mais qui dans tous les cas rejettent le maoïsme (les hoxhistes), Mao et les maoïstes, avec leurs concepts de révolution ininterrompue (révolution démocratique ininterrompue vers le socialisme et le communisme) ou encore de nécessaires révolutions culturelles (2, 3, 4 ou plus) pour écarter, régulièrement, les partisans de la stagnation ou du retour en arrière (ce qui revient au même) et réaliser les 'bonds' qualitatifs nécessaires vers le communisme, sont en réalité des trotskystes tenants de la 'révolution permanente'. Mais pour certains maoïstes aussi (qui ne savent polémiquer que comme cela), leurs contradicteurs qui pensent, par exemple, que dans une situation de mouvement révolutionnaire trahi par des révisionnistes (comme au Népal) ou de processus réformiste montrant ses limites de classe (comme en Amérique du Sud), des forces militantes saines peuvent (ce n'est évidemment pas certain !) 'faire rupture' et réaliser un 'saut qualitatif' vers une meilleure conception communiste du monde, vers la ligne rouge communiste internationale (selon le principe que les communistes authentiques, au niveau mondial, doivent renforcer la gauche, isoler la droite et gagner ou au moins neutraliser le centre), sont des tenants de la 'révolution permanente' trotskyste ! Il est donc nécessaire d'éclaircir les choses.

    ErantzunEzabatu
    Erantzunak
    1. euskeraz baldin bada, zergaitik idazten duzu frantsezes!!!

      Ezabatu
    2. Ez dakit blog hau irakurtzen duzun ala ez, baina nabari da ezetz, zeren eta iruzkinetan erdara GUZTIAK sartzen dira. Inor ez da aztoratu ESPAINOLezko testuak sartu ditudanen (hemen bertan), bainan bista da zu basko espainola zarela, edota euskaldun espainola, zeren Frantsesezko idazkia baino lehenago, BORROKA GARAIA DA blogeko idazki bat ekarri dut orriotara, Espainolez dago eta zuk ez duzu fitsik erran. Ingelesezko testuak sartzen ditudanean ere espantuka hasiko zara? Baina zu non bizi zara?

      Ezabatu
  12. En réalité, le concept de 'révolution permanente' a été développé par Trotsky ou encore Parvus à partir de citations récurrentes où Marx, lui-même, emploie ce terme comme ici : "Tandis que les petits bourgeois démocratiques veulent terminer la révolution au plus vite et après avoir tout au plus réalisé les revendications ci-dessus, il est de notre intérêt et de notre devoir de rendre la révolution permanente, jusqu'à ce que toutes les classes plus ou moins possédantes aient été écartées du pouvoir, que le prolétariat ait conquis le pouvoir et que non seulement dans un pays, mais dans tous les pays régnants du monde l'association des prolétaires ait fait assez de progrès pour faire cesser dans ces pays la concurrence des prolétaires et concentrer dans leurs mains au moins les forces productives décisives. Il ne peut s'agir pour nous de transformer la propriété privée, mais seulement de l'anéantir ; ni de masquer les antagonismes de classes, mais d'abolir les classes ; ni d'améliorer la société existante, mais d'en fonder une nouvelle" (adresse du Comité central à la Ligue des Communistes, 1850) ; ou encore "Le but de l'association est la déchéance de toutes les classes privilégiées, de soumettre ces classes à la dictature du prolétariat en maintenant la révolution en permanence jusqu'à la réalisation du communisme, qui doit être la dernière forme de constitution de la famille humaine" (Statuts de la Société universelle des Révolutionnaires communistes, même année). Autrement dit : la révolution prolétarienne est un processus ininterrompu, permanent, de longue durée, pour nier le capitalisme et affirmer le communisme ; elle se poursuit tant qu'elle n'a pas atteint ce but (le communisme) ; tant que cela n'est pas accompli, "c'est reculer que d'être stationnaire", que d'affirmer à la manière d'un Napoléon (pour la révolution bourgeoise) que "la révolution a atteint ses buts, elle est terminée". Affirmer, par exemple, qu'il n'y a 'plus de classes' puisque plus de propriété privée d'aucun moyen de production, et que la transition socialiste vers le communisme se limiterait alors à 'développer les forces productives' dont le faible niveau (dans un pays comme la Russie des années 1920 ou la Chine des années 1950) serait en contradiction avec le 'système politique très avancé', ce qui serait la 'contradiction principale' ; et à lutter contre les 'agents de la contre-révolution internationale'... alors que le socialisme véritable et le communisme ce n'est pas cela, et que la société abrite encore une multitude de rapports sociaux sur lesquels peuvent se reformer des rapports de domination, d'appropriation du travail d'autrui, donc, en définitive, des rapports de classe. Entendu comme cela, ce ne sont donc certainement pas Lénine et Mao qui auraient renié la 'révolution permanente', et le concept maoïste de 'révolution ininterrompue' ne dit pas autre chose - surtout dans le contexte chinois où, comme lorsque Marx écrit en Europe en 1850, la lutte révolutionnaire du prolétariat est encore étroitement imbriquée avec les luttes démocratiques de la petite-bourgeoisie, de la paysannerie etc. Le processus révolutionnaire est un processus prolongé de négation du capitalisme par le communisme : il ne s''arrête' pas tant que l'on n'a pas atteint cet objectif ultime. La phase visant à porter le prolétariat révolutionnaire, à la tête des masses populaires laborieuses, au pouvoir est la Guerre populaire et celle-ci ne cesse pas tant que le pouvoir n'est pas conquis ; la phase conduisant de la conquête du pouvoir au communisme est la transition socialiste, et elle ne s'arrête pas jusqu'à la transformation totale de la société en société communiste - sans classes, sans division du travail, sans 'sachants' et exécutants, sans dirigeants et dirigés etc.

    ErantzunEzabatu
  13. En réalité, ce n'est absolument pas cela que l'Internationale communiste, alors que Staline était encore très loin de quoi que ce soit ressemblant à un 'pouvoir absolu', a rejeté dans la 'révolution permanente' de Trotsky. Ce qui a été rejeté, c'est son interprétation particulière de cela, en particulier dans les rapports entre classe ouvrière et paysannerie, dans un pays à dominante rurale comme la Russie de l'époque. Comme par exemple :« De ce que nous avons dit plus haut résulte clairement ce que nous pensons d'une dictature du prolétariat et de la paysannerie. La question n'est pas de savoir si nous considérons qu'une telle forme de coopération politique est admissible en principe, si nous la souhaitons ou ne la souhaitons pas. Nous pensons simplement qu'elle est irréalisable, au moins dans un sens direct et immédiat » (L. Trotsky, Bilan et perspective, 1905). Cela, il est évident que ce n'est jamais ni Lénine ni Mao qui l'auraient affirmé ! La position du PC bolchévik d’Union soviétique et de l'Internationale communiste était, dans les années 1920, que "la « révolution permanente » n’est pas une simple sous-estimation des possibilités révolutionnaires du mouvement paysan ; c’est une sous-estimation du mouvement paysan qui mène à la négation de la théorie léniniste de la dictature du prolétariat. La « révolution permanente » de Trotsky est une des variétés du menchévisme" ; car "la dictature du prolétariat, c'est le pouvoir qui s'appuie sur l'alliance du prolétariat et des masses laborieuses de la paysannerie pour le renversement complet du capital, pour l'édification définitive et l'affermissement du socialisme" (voir notamment ici, page 5 et suivantes, et ici les Questions du léninisme). On imagine difficilement plus grande négation de la réalité concrète dans laquelle opérait le mouvement révolutionnaire russe. Mais c'est surtout là, finalement, sous une forme spécifique à l'Empire russe de l'époque, une négation totale du sens de déploiement périphéries->centres de la révolution prolétarienne ; même si les adversaires léninistes de cette thèse n'avaient pas formulé la chose comme cela... d'où peut-être le relatif succès que ces conceptions trotskystes ont pu connaître à travers le monde ; notamment dans les pays les plus industrialisés, avec une certaine aristocratie ouvrière dans laquelle, outre le social-chauvinisme, la classe dominante capitaliste entretenait le chauvinisme de classe pour détourner la classe ouvrière de sa mission historique qui est de prendre la tête de tou-te-s les opprimé-e-s contre toutes les oppressions, sans quoi elle reste prisonnière de l'économisme : les lambertistes du POI et de LO sont les représentants typiques de cette pensée en 'France' - avec une conception de la 'classe ouvrière' très élastique, incluant 'petits cadres', fonctionnaires etc., mais des courants similaires existent en Grande-Bretagne, en Amérique du Nord, en Argentine etc.

    ErantzunEzabatu
  14. Il allait de soi que, non seulement la première vague de la Révolution prolétarienne mondiale allait bientôt partir de Russie parce que celle-ci était une périphérie du système capitaliste mondial ; mais encore qu'en Russie même, le 'niveau' de conscience, d'organisation et de mobilisation révolutionnaire allait être d'autant plus important dans les sections des masses populaires touchées en dernier par le capitalisme, dans les sections de la classe ouvrière les plus récentes, comme typiquement les champs pétroliers de Bakou, en Azerbaïdjan, où le jeune Staline fit un intense travail d'agit-prop associé à une mobilisation contre l'oppression nationale grand-russe des peuples caucasiens ; des sections ouvrières et populaires - donc - profondément imbriquées avec l'immense masse paysanne qui constituait encore 80% de la population de l'Empire. Faut-il s'étonner si la Révolution bolchévique fut dirigée par un Tatar puis un par un Caucasien, si les nationalités opprimées y avaient des représentants importants (comme le polonais Dzerjinsky), et si les Juifs qui, de la Baltique à la Mer Noire, vivaient dans une condition proche de l'apartheid, y étaient surreprésentés (comme Trotsky lui-même) ?

    C'est cela qui a été critiqué par le PC bolchévik d'Union soviétique et l'Internationale communiste : la conception (notamment) anti-paysanne qu'avait Trotsky de la révolution permanente ; et non le concept lui-même, selon lequel (pour résumer) pendant tout le processus de négation du capitalisme par le communisme, "c'est reculer que d'être stationnaire" - ce que Mao ne fera pas autre chose que réaffirmer sous une autre appellation.

    Mais Trotsky et ses partisans (jusqu'à aujourd'hui) réussiront, face aux graves dérives de la 'révolution par étapes' et de la 'consolidation du socialisme dans un seul pays' prônées par Staline (qui ne faisait là que continuer Lénine), à s'approprier la 'propriété intellectuelle' de l'idée même, au point qu'aujourd'hui même des 'marxistes' affirmés comme tels ignorent qu'elle fut formulée par Marx lui-même, et en font (pour la défendre ou pour l'attaquer) un 'fondement' de l''identité' trotskyste face au marxisme-léninisme de Staline.

    ErantzunEzabatu
  15. Il faut dire que Trotsky était ce qu'il convient d'appeler un contorsionniste politique de première.

    Lui qui jusqu'à l'été 1917 n'était même pas bolchévik, mais prônait l''unité' des bolchéviks révolutionnaires avec les réformistes menchéviks - droitiste, donc ; lorsque la lutte pour la direction du Parti se dénouera en sa défaveur (face, alors, à un 'bloc' Staline-Kamenev-Zinoviev), se révèlera subitement un défenseur acharné de la 'pureté' bolchévique, reprochant à Staline d'avoir 'embauché' des centaines d'anciens menchéviks ou socialistes-révolutionnaires... Lui qui avait passé sa vie politique, excepté les années de guerre civile à la tête de l'Armée rouge (où il se révèlera efficace), à s'opposer aux vues de Lénine, se fera le 'champion' de son héritage, pour ne pas dire son seul et unique héritier. Lui qui était un summum de déviation partidiste ; lui qui dans une vision ultra-autoritaire et 'verticale' de la révolution considérait que 'hors le Parti, il n'y a rien' (ça ne vous rappelle personne ?), que ce ne sont pas les masses qui vont l'histoire, mais le Parti s'en proclamant l'avant-garde, ayant toujours raison contre elles ; lui qui, aux dires de Boris Souvarine (qui était de ses proches) n'avait "qu'un seul mot d'ordre à la bouche : fusiller !", et qui le mit en pratique plus qu'à son tour (des makhnovistes d'Ukraine aux marins de Kronstadt) ; lui qui au sortir de la guerre civile voulait 'militariser les syndicats' pour encadrer la production et faire de la Russie soviétique une grande 'caserne' de l''armée de réserve de la révolution mondiale' ; se découvrira soudain une vocation de défenseur des soviets de travailleurs, 'dépouillés de tout pouvoir' par une 'bureaucratie' 'produit du communisme de guerre' (dont il fut le premier organisateur pendant 3 ans !) ; il se fera subitement conseilliste (l'autre grande déviation : "les soviets/conseils ont toujours raison" vs "le Parti a toujours raison")... C'était décidément un grand comique, ce Léon ! En définitive, son activité politique d''opposition de gauche', ce sera de dire 'blanc' quand le PCbUS et le Komintern disaient 'noir' : quand le PCbUS et le Komintern défendaient (de manière excessive, gauchiste) le 'classe contre classe', il prônait l'unité de la base au sommet (et non 'à la base') avec la social-démocratie ; puis, lorsqu'ils abandonneront cette ligne au profit des Fronts populaires (qui dériveront, en général, vers la subordination des Partis 'staliniens' à la 'gauche' bourgeoise), il défendra une position très proche du 'classe contre classe' qu'il rejetait en 1930 ou 32... Au bout du compte, il n'est pas difficile, en 15 ans d'activité politique de ce type (puis 70 ans par ses continuateurs jusqu'à nos jours) de trouver des 'dossiers' sur lesquels il a eu raison : une horloge cassée ne donne-t-elle pas l'heure juste deux fois par jour ? Mais rien ne dit, par contre, qu''aux commandes' il n'aurait pas fait exactement ce qu'il ne fallait pas faire.... Passons.

    ErantzunEzabatu
  16. Ce qui seul doit retenir, en fin de compte, notre attention ; ce qui fonde la 'pensée' et (surtout) l'activité trotskyste depuis trois quarts de siècles, c'est le Programme de Transition (1938) ; et celui-ci repose tout entier sur deux affirmations-aberrations mémorables :

    1/ "Les forces productives de l'humanité ont cessé de croître"... !!! : elles ne cessent JAMAIS ; ce qui peut se produire est qu'un mode de production dépassé et en crise entrave leur croissance ; mais le mode de production peut même surmonter une grave crise générale de ce type, en se 'refondant' dans de grandes convulsions - mais 'pas grave', ce sont 'ceux d'en bas' qui trinquent !

    2/ "La crise historique de l'humanité se réduit à la crise de la direction révolutionnaire du prolétariat" : aux oubliettes la théorie léniniste de l'impérialisme, l''achat par les surprofits' de l'impérialisme, via une 'aristocratie laborieuse', de larges pans du prolétariat par la bourgeoisie (dans ces pays impérialistes, voire dans des pays dominés 'suffisamment riches') ; exit toute l’œuvre de Gramsci surl'hégémonie intellectuelle/culturelle, la 'société civile', la construction pas seulement répressive de l''acceptation de l'exploitation' - tout ce qui, en définitive, préfigure et confluera dans la théorie maoïste authentique du déploiement périphéries->centres de la lutte de classe révolutionnaire.

    Et en conclusion de cette 'brillante analyse' : il faut 'entrer' dans les syndicats... voire les partis (!) réformistes, y former des 'noyaux' révolutionnaires, et 'de là', mettre en avant un 'programme maximal' (le fameux programme de transition) qui mettrait le capitalisme et les directions social-traîtres 'au pied du mur', car ces revendications impliqueraient un 'suicide' du système capitaliste s'il les accepte... Alors, les directions traîtresses se démasqueront, ce qui mettra à l'ordre du jour l'affrontement révolutionnaire direct avec la bourgeoisie capitaliste. Bien, très bien, SAUF QUE :

    - Encore faut-il que le capitalisme soit vraiment incapable de satisfaire (même partiellement) ces revendications (c'est tout le problème de l'affirmation sentencieuse et erronée que "les forces productives ont cessé de croître"), satisfaction qui même partielle démobiliserait totalement les troupes (voir point suivant) ;

    - Encore faut-il qu'une masse significative de militant-e-s suivent ces 'revendications maximales' (que fait-on lorsque 7% du salariat est syndiqué, et encore en grande majorité des fonctionnaires, salariés du public, cadres intermédiaires etc.) ; et/ou suivent la transformation de leur rejet en situation révolutionnaire : là c'est toute la question de l'hégémonie idéologique/culturelle selon Gramsci, dont nous avons vu comment elle est totalement passée à la trappe (tout étant 'la faute des directions') ;

    - Encore faut-il pouvoir, de l'intérieur des organisations certes 'ouvrières' (encore que, les syndicats aujourd'hui...) mais totalement, hégémoniquement réformistes,
    mettre en avant une telle plate-forme 'maximale' sans se faire immédiatement gicler ou au moins marginaliser et traiter en parias (ce qui a été le cas pour les trotskystes jusqu'aux années 1980 au moins, quand bien même ils aient pu parfois avoir raison) ;

    - Si le réformisme ne 'tient' plus les masses, l'histoire a systématiquement montré ce qu'il se passe : la classe dominante descend sur le terrain de la guerre civile, ce que l'on a coutume d'appeler le fascisme. Les 'noyaux' révolutionnaires trotskystes seront-ils alors prêts... militairement, s'entend ??

    L

    ErantzunEzabatu
  17. Là réside tout le secret de ce qu'est devenu le trotskysme après 80 ans d'existence : en dernière analyse, une social-démocratie 'radicale', 'dure', 'de combat'... Car l'ordre du jour n'est évidemment pas à 'noyauter' les grosses machines réformistes qui ne visent (et n'ont jamais visé) qu'à défendre les travailleurs des attaques du Capital, jamais à permettre leur prise de pouvoir ; pour essayer de 'pousser en avant' celles-ci sur des 'revendications maximales', dont la satisfaction impliquerait 'automatiquement' le socialisme et le rejet 'automatiquement' l'affrontement révolutionnaire décisif. L'ordre du jour est à CONSTRUIRE patiemment L'ANTAGONISME, dans un processus PROLONGÉ, entre les exploité-e-s et les exploiteurs ; antagonisme idéologique et physique ; et à CONSTRUIRE ainsi les CONDITIONS d'une prise du pouvoir à l'ordre du jour, dans un long processus qui est la GUERRE POPULAIRE, avec son 'étape zéro' faite de la somme de toutes les luttes et résistances populaires antagoniques, puis, lors qu’apparaît un Parti révolutionnaire en lien réel avec les masses, la défensive stratégique, puis l'équilibre (prise du pouvoir à l'ordre du jour) et enfin l'offensive ('mère de toutes les batailles' et prise du pouvoir elle-même). Les luttes sociales et leurs trahisons (et l'agit-prop là-dessus) peuvent, certes, être un outil dans ce combat prolongé, mais c'est un outil tactique, pas une ligne stratégique !

    Aujourd'hui que le Capital lance ses offensives tous azimuts, "c'est en défendant les conquêtes d'hier que l'on prépare celles de demain... et finalement la révolution" nous disent-ils (alors que les troupes des syndicats et organisations 'anticapitalistes' sont clairsemées... et petite-classe-moyenne comme jamais !). Mais en fin de compte ils ne font que cela : défendre, avec un succès variables, les 'conquêtes d'hier'. Pas l'ombre d'un début de conquête révolutionnaire du pouvoir par les prolétaires en vue, faute d'un début de commencement de stratégie révolutionnaire conséquente pour cela ! On 'résiste' et l'on essaye (maigrement) d''accumuler des forces', en attendant non pas Godot, mais les mythiques 'conditions objectives' (là on récite son petit Lénine par cœur) pour le 'Grand Soir' insurrectionnel. Sauf que ces 'conditions objectives', jadis énoncées par Lénine... ne sont en fait pas vraiment des conditions objectives : LA seule vraie condition objective au renversement du capitalisme, c'est sa crise générale, c'est le fait qu'il ait cessé d'apporter quoi que ce soit de positif à l'humanité et qu'il pourrisse sur pied. Les 'conditions objectives' de Lénine sont en fait plutôt la traduction matérielle de conditions SUBJECTIVES... qui, elles, ne s''attendent' pas mais se construisent ! [les conditions objectives d'une situation révolutionnaire pour Lénine sont 1/ 2/ 3/ ]

    ErantzunEzabatu
  18. Mais surtout, au-delà de tout ceci, il y a fondamentalement la nature et la conception de classe du trotskysme, base de toutes ses oscillations entre ultra-purisme gauchiste et opportunisme éhonté, auxquelles l'on peinerait à trouver une cohérence autrement : les petits néo-bourgeois en puissance, c'est à dire les personnes qui 'entrent' dans la lutte révolutionnaire non pas pour servir le peuple, mais parce qu'ils y voient un moyen (ou le seul) d'accéder à l''importance sociale' qu'ils estiment mériter (mais n'obtiennent pas dans le capitalisme, tel qu'il est à l'instant t) ; une engeance qui peut voir le jour dans la petite-bourgeoisie en déclassement, dans l'aristocratie ouvrière mais aussi jusque dans des catégories très opprimées de la population, comme la communauté juive de Russie qui était, à cette époque, comparable aux Noirs des États-Unis dans les années 1960, et dont était issue Trotsky.

    Et il y a une conception de la révolution, et du matérialisme historique, horriblement linéaire, anti-dialectique, incapable de saisir le sens de déploiement périphérie->centre de la révolution prolétarienne, incapable, finalement, de comprendre que la révolution prolétarienne pour le communisme, c'est la réalisation sur Terre de ce mot d'ordre que les chrétiens réservaient au 'Ciel' : "les derniers seront les premiers". La révolution prolétarienne est conçue comme un prolongement de la révolution bourgeoise (c'est très net en 'France', où le 'mythe' de 1789 et 1793-94 est fort), dans un enchaînement 'mécanique' des modes de production : féodalité, capitalisme, socialisme (qui n'est pas un mode de production, mais c'est pas grave...), communisme... et non pas comme la négation totale du monde que cette révolution bourgeoise a construit ! Il est parfaitement logique que le trotskysme soit ainsi porté par une certaine aristocratie ouvrière et surtout une certaine petite-bourgeoisie ; pas celle des boutiquiers, des petits entrepreneurs et des artisans (qui est spontanément réactionnaire, 'poujadiste', bien que des éléments soient gagnables à la révolution), mais celle des intellectuels, des 'encadrants' de la force de travail, des fonctionnaires etc. : des couches sociales qui DOIVENT leur existence sociale à la révolution industrielle et au stade des monopoles (donc à la révolution bourgeoise, condition de la révolution industrielle)... mais une existence sans pouvoir, que certains éléments veulent donc conquérir. Une conquête passant forcément par un 'prolongement' de la révolution bourgeoise version 'radicale', puisque ces classes sont des produits de la révolution bourgeoise et de la révolution industrielle qui a suivi (la classe ouvrière aussi, mais un produit dans l'oppression... et voué au pouvoir dans une révolution prolétarienne véritable, alors que les 'petits chefs' et autres 'petits mandarins' sont voués à la disparition) ! Une révolution bourgeoise 'radicale' caractérisée notamment par le 'ratage' de l'alliance entre la proto-classe ouvrière et la paysannerie (puisque ni l'une ni l'autre ne dirigeaient de toute façon, mais une petite et moyenne-bourgeoisie 'éclairée' et paternaliste), secret de sa faillite thermidorienne, et dont Lénine tirera précisément les leçons en théorisant la dictature démocratique conjointe des ouvriers et des paysans. Tout est là !

    ErantzunEzabatu
  19. CNT: M-30, pausu bat gehiago Kapitalaren erasoen aurka


    Ostegun honetako greba orokorraren ondoren, CNT sindikatuak nabarmendu du “gobernu eta patronalaren mehatxuen gainetik, milaka pertsona Euskal Herriko kaleetara atera dira beren eskubideak aldarrikatzeko”. Zentzu horretan, “24 orduko lanuzte berri honek, eredu sozial berri baterantz pausu sendoak eman behar direla berresten duela”, erakunde anarkosindikalistak azpimarratu du.

    Sindikatu honek nabarmendu du egunak izan duen jarraipen zabala, beste sindikatu batzuk ez egotea sentitu duen arren. “Langileriaren zatiketak, pertsona frankoren beldur eta pasibotasunarekin batera, patronalean eta bere gobernuetan erabateko zigorgabetasunaren sentsazioa eragiten du, eta hori, denbora gehiago, ezin dugu onartu”, Fernando García Regidor CNTko militanteak esan du goizez Bilbon egin den manifestazioan.

    “Zigorgabetasun horrek -gaineratu du Garciak- gure oinarrizko eskubideak hondatzen ditu eta gure duintasuna deuseztatzen saiatzen ari da. Baina duintasuna ez da negoziatzen, baizik eta gauza guztien gainetik defenditzen da. Hori kentzen badigute, borrokatzeko ez dugu ezer izango”.

    Hori dela eta, CNTren ustez greba hau “Euskal Herriko langile mugimenduaren erantzunean, hamaika eraso hauei aurre egiteko, inflexio-puntua izan behar da”. Bere ustez, “gaur, inoiz baino gehiago, kaleetan mobilizazioak beharrezkoak dira, ikasketa zentroetan eta lantokietan”. “Ez dugu ahaztu behar, historian zehar, langileriari ez zaiola ezer oparitu. Lortu dugun dena, antolakuntzari, batasunari, elkartasunari eta, batez ere, borrokari esker lortu dugu”, azpimarratu du.

    Borroka eguna

    Egun honetan, CNTk Euskal Herriko herri eta hirietan egin diren hainbat mobilizazioetan parte hartu zuen. Horrela, erakunde anarkosindikalistako militanteek goizeko lehenengo orduan Barakaldon egin zen manifestazioan parte hartu zuten. Han grebaren aldeko lehenengo konsignak entzun ziren.

    Durangon, sindikatu honetako militanteak merkataritza guneak eta lantegiak ibili ziren greban parte hartzeko deituz. Gasteizen gauza bera gertatu zen. Han, zutabe ezberdinek industria eta merkataritza gune nagusiak kurritzen zituzten. CNTko militanteek ere Donostian eta Iruñean egin ziren mobilizazioetan parte hartu zuten. Azken herri honetan -eta beste sindikatu eta eragile sozialekin batera- pikete alternatibo bat ere egon zen Iruñeko auzo ezberdinetik eta bere eskualdetik. Gero, mitina egin zen eta han, CNTko kide batek gaurko egoera salatu zuen eta anarkosindikalismoaren proposamenak aldarrikatu zituen.

    Nafarroan, borroka egunean beste pikete bat ere egon zen Mercadonan, Errioxako Haro herrian eta Estatuko beste eskualde batzuetan sindikatu honetako zenbait militantek jasan behar duten egoera salatzeko.

    Eguerdian, erakunde anarkosindikalistak, hiriburuetan egin ziren manifestazio bateratuekin bat egin zuen; arratsaldean, ordea, militantziak, herrietan izan ziren mobilizazioetan parte hartu zuen. Halaber, Donostian CNTk hitzaldi bat antolatu zuen nola berpiztu oinarrizko sindikalismoari buruz eta, jarraian, jaia eta kontzertua egon ziren.

    Eguneko beste ezaugarri bat merkataritza-gune handietan poliziaren babes klasikoa izan zen, batez ere El Corte Inglesean. Bilbon pertsiana jaitsi zuten bitartean -gero berriro igo zuten arren-, Arabako hiriburuan irekita egotea erabaki zuten, ertzain batzuen segurtasunaz baliatuz. “Hemen daude, hauek dira, patroiaren piketeak”, izan zen manifestarien erantzuna.

    ErantzunEzabatu