KIMETZ

 KIMETZ ERAKUNDE KOMUNISTA

 ELKARRIZKETA

 "AURRERA LANGILERIA"

 BLOGEAN

 

Nazioarteko Langileriak lehen uholde iraultzailearen amaiera ikusi du, Urriko Zikloa deritzona. Kapitalismo Inperialistaren jardute  zapaltzailearen aurrean ezindurik aurkitzen da, batez ere ideologikoki, gizarte klasista endekatuarekin amaitzeko eta Sozialismoaren aroari hasiera emateko. Datozen garai latz baina erabakigarri hauetan, etorkizun ilunaren aurrean begirada beste alde batera zuzendu ordez, badira Herri Langilearen indarrean sinesten jarraitzen dutenak, datozen borroketan Langileriari garaile ateratzeko beharrezko armak eskaintzeko lan egiten dutenak, edozein iraultzaile itxaropenez betetzen dutenak.

Hona hemen Aurrera Langileria-k Kimetz Kolektiboari egindako elkarrizketa, egungo auzi garrantzitsuez Euskal Herritik eta Langileriaren marxismo-leninismoaren ikuspegi burujabe eta hilezkorraz egina.

Aurrera Langileria: Egunon Kimetz kolektiboa. Erakunde komunista gisa aurkezten zaretela dakigu, nola definituko zenukete zuen izatearen zioa?

Kimetz Kolektiboa: Kimetz 2000. urtean jaio zen, zehazki 1999ko abenduaren 31ean. Nazio honen ikuskera marxistari atxikitutako  zenbait militantek borroka guztiak norabide berean, iraultza soziala Euskal Herriaren testuinguruan, gidatu, antolatu, bateratu eta bideratuko zuen behargin klasearen erakunde burujabe baten beharra egiaztatzen zuten. Une horretatik aurrera gure egiteko garrantzitsuena euskal behargin klasearen alderdi komunistaren sorkuntzan lan egitea izan da. 

Data hartatik aurrerako gertaerek gure azterketaren egokitasuna berretsi besterik ez dute egin. 2008. urteko krisialditik aurrerako oligarkiaren erasoaren aurkako borroka prozesu osoko bateratze, antolatze eta gidatze gabezia gure azterketa berrestera etorri da, apurrengatiko borroka erreformistaren eraginkortasun eza eta euskal prozesu politiko osoa Iraultza, Sozialismo eta Independentziaruntz aurrera egitea ahalbidetzen duten behargin egiturak sortzeko beharra erakutsiz.

ENAMen krisiak, Ezker Abertzalearen ondorengo etsitzea  ekarri duena, egitura instituzionaletan erabat integratuta eta erreforma frankistak ezarritako marko legaletik ateratzeari bere ukatzeak, euskal behargin klasea umezurtz utzi du.  

Gidaritza ezartzen duen iraultzaileen alderdi edo antolakunde homogeneo bat ez egoteak, koadro politikoz osatua eta abangoardiakoa, hots, aitzindaritza egiten duena, ENAM barneko gaurko printzipioen krisia  eta behargin mugimenduaren ikuspuntu eza orokorra ahalbidetu du. 

Gure nahia leku politiko hori betetzea da, eta mota berriko behargin alderdiaren sorkuntzara bideratutako abangoardiako indarren metatzea. 

Hala ere, hau ez ezin da egun batetik bestera egin eta prozesu osoa luzea eta zaila izango dela badakigu. Eremu sozialistako gehiengoaren desagertzeak, nazioartean jazotzen den blokeetako osaketarekin batera, behargin klasea egoera guztiz zailean ipini du. Krisi honetatik irteera Euskal Herrian soilik jarrera iraultzaileetatik izan daiteke. Bakezaletasun faltsuak, parlamentarismoak, erreformismoak eta errebisionismoak behargin klasea ezindurik uzten dute, bai maila ideologikoan zein praktikoan.

 A.L.: Zuen azterketetarako eta zuen antolakuntza lana eta langileenganakora gidatzeko marxismo-leninismoaren zientzia politikoa erabiltzen duzuela pentsatzen dugu. Zeintzuk dira zuen erreferente garrantzitsuenak? Eta Sozialismoaren eraikuntzaren kausari min gehien ematen dioten ideologiak?

K.: Gure antolakundea komunista gisa eta zehazkiago marxista-leninista gisa definitzen da. Zer esan nahi du honek? Marx-en doktrina egiazko bakartzat hartzen dugula, ekintzarako gida bat, prozesu historikoen izatetik eta Sozialismo Zientifikoaren ezagutzatik errealitate haren beraren ezagutzari heltzeko, errealitatearen azterketa metodo bat ematen digulako. 

Gure ideologia ezartzen den hiru ardatz nagusiak materialismo historikoa, materialismo dialektikoa eta ekonomia politikoa dira, Sozialismo Zientifiko gisa ezagutzen dena osatzen dutenak, dena behargin klaseak botere politikoa eskuratu eta beretzat Euskal Estatu Sozialista eraiki dezan amaierako helburuarekin.

Uste dugu Marx eta Engels-en gizarte kapitalistaren azterketa  Lenin-ek soilik osatu zuela bere Inperialismoaren garaiaren definizioarekin eta Estatu modernoaren azalpen pedagogikoarekin, Kapitalismoaren azken fase gisa edo Estatuko kapitalismo monopolista gisa; hala nola errebisionismoaren salaketa argi eta oinarrizkoa, non mota berriko behargin alderdi iraultzailearen beharra ere azaltzen den.  

Horregatik marxista eta leninista deitzen diogu geure buruari. 

Honek ez du esan nahi beste komunista handi batzuk kontuan hartzen ez ditugunik, Marx eta Lenin-en doktrina gainditu gabe marxismo-leninismoaren garapenera ere beren ekarpena egin dutenak. 

 

Argala, Txabi edota Pertur dira militanterik aurreratuenak euskal marxismoaren baitan, Herri-frontearen barneko behargin alderdi burujabearen, euskal auzi nazionalaren eta fronte horren beraren definizio eta beharraren inguruko  beren ekarpenekin, gerora Herri Batasuna deituko zena. 

Stalin edota Ernesto “Che” Guevara, hain garrantzitsuak diren Sozialismoaren garapen edota eraikuntza, auzi nazional edota internazionalismoaren auziak ikasten ditugun egileak dira. Alexandra Kollontai edota Clara Zetkin emakumearen eskubideen eremuan dira erreferentziak. Azken finean, marxismoaren klasikoez elikatzen gara gure formakuntza, azterketa eta ekintzen gidarako.

Gaur egun milaka arazo ditugu euskal behargin klasearen baitan. Euskal behargin klasea elementu homogeneo bat ez dela ulertu behar dugu, eta bere baitan antolatze eta ideologia maila desberdinak aldi berean daudela. Gaur egun, eta duela zenbait hamarkada, beren nahiera dabiltza hainbat joera ideologiko euskal behargin mugimenduaren barnean. Alde batetik, erreformismoa, Estatu burgesaren ustezko ontasunak adieraziz behargin klasea engainatzen saiatzeaz arduratzen dena, eta beste aldetik, errebisionismoa, marxismoa behargin klasearen berezkoak diren interesei arrotza den zerbait bihurtzen duena. Bi joerek gogo biziz egiten dute lan batera marxismoa bere printzipio iraultzaile eta burujabeez eranzteko; behargin klasea bere klase borrokatik aldentzen saiatuz.

Hitzaren eta lumaren profesionalek marxismoaz hitz egiten dute bere corpus ideologikoa ukatuz. Iraultzaz hitz egiten dute boterearen lortzeaz, behargin klasearen antolakuntza burujabeaz edo ekoizpen baliabideen jabetzaz hitz egin gabe, Euskal Herrian Sozialismoaren garapena eta eraikuntza ahalbidetuko dutenak. Euskal proletalgoarentzat askatasuna nahi dutela esaten dute, aldi berean instituzio burgesetara eta burgesia-ttipira lotzen dutelarik. Sozialismoa aipatzen dute Proletalgoaren Diktaduraz gabetuz, klase sozialekin nola amaituko duten azaldu gabe.

Hala Sozialismoa nazional edo identitario nola XXI. mendeko Sozialismoak, beren sortzaile propioek zehazteko eta garatzeko daudela onartu behar izan duten teoria huts eta azalekoak; antolakunde anitzetan erdigune ideologikoa betetzen dute gure nazioan. Teoria hauek ezer berririk gehitu gabe eta mementora arte gutxi zehaztuari eta garatuari buruz ezer zehaztu ezta garatu gabe dira onartuak. Zehaztugabeko zerbait ardurarik gabe onartzen da historiak jadanik frogatutakoa ukatzen den bitartean. Behargin mugimenduak duen ahultasunaren aurrean datozen teoria zaharrak.

Beste antolakunde batzuk, EHK bezala, beren burua komunista izendatzen dutenak, beren izatean zehar euskal proletalgoaren antolakunde burujabearen sorrera oztopatu dute mintzaira eta hiztegi marxistari uko egiten dioten aldi berean, burgesia-ttipiari lan zikina eginez.

Badira beren burua komunista izendatuz ezer praktikoagatik lan egiten ez dutenak, hauek ere sendi komunista osatzen dute. Beharrezkoa dena ez da kritika soilik, baizik eta aukera baten eraikitzea memento honetan ezinbestekoa bihurtzen da, zeina gabe ezinezkoa izango den garaiko egoeratik ateratzea eta euskal proletalgoa garaile ateratzea lortzea.

Beste batzuk, beraien arabera iraultzaileak diren hainbat sektoreen batasuna deitzen dute izendatutako antikapitalismoaren beste irizpiderik gabe, gizartearen azterketa zientifiko bati uko eginez. Beraientzat gauza bera da Proletalgoa, Behargin Klasea zein Herri Langilea eta euskal proletalgoaren aitzindari papera edo indar eragilea ukatzen eta/edo nahasten dute.

Denak balio du egungo nahasmen garai batean zeinetan oportunismoak bere nahiera nabarmentzen den behargin klasea nahastuz eta desantolatuz eta burgesiaren azpilana eginez.

Gure antolakundeak ideologia guzti hauek era irmoenean gaitzesten ditu euskal behargin klasearen antolakuntza ekidinezina atzeratzen dutenak egitura propio eta burujabeen inguruan.

A.L.: Euskal Estatu Sozialistaren eraikuntzaren alde lan egiten duen kolektiboa izanik, ezker abertzalearen eremu soziologikoaren baitan zaudetela jotzen dugu. Zein da zuen iritzia ENAMen barnean hegemonikoak izan diren antolakundeek azken urteetan izan duten jarrera politikoari buruz?

K.: Ez dira errespetatuak izan bai Argala-ren zein Pertur-en 1976ko azterketa marxista egokiak zeinetan proletalgoaren alderdi burujabe bat zehazte zen, aitzindaria, homogeneoa, taldeena eta erdi-isilpekoa mugimendu askatzailea iraunarazten eta gidatzen jakingo zuena, jarrera iraultzaile batzuetan,  ez militarismoan ezta Estatuaren egituretan integrazioan erori gabe. Biak ala biak etsitze ideologiko bat dira Herri honentzat.

Bistakoa da duela urte batzuetatik hona ENAM eta bere baitako antolakundeak krisian daudela, eta hori dela Ezker Abertzale ofizialari independentzia eta sozialismoa leloaz adierazten ziren jarrera klasikoei uko egitera eraman duena. Gure irakurketa argia da zentzu honetan eta laurogeiko hamarkadan hasten da gaur egun arte. Geure burua HASIren defentdatzaile sutsu izendatu gabe, bai ulertzen dugu alderdi honek Herritar Batasunaren baitan paper bat jokatzen zuela. Euskal proletalgoaren ordezkari ideologikoaren papera, bere huts eta asmatzeekin, baina zinez ezkerretik presioa egiten zuena Herri Batasunaren baitan .

HASI desagertzerakoan, eta eremu sozialistaren erorketarekin, sozialdemokrazia aurkaritzarik gabe garatu da Herritar Batasunaren baitan, alde batetik erakunde armatuaren fronte politikoaren urruntzea ahalbidetu duena,  eta beste aldetik narriatze ideologikoa izan da azkeneko haustura egitura instituzional burgesetan integratzerantz eragin duena. 

Edozein eratara ere ezin zaio erru osoa burgesia-ttipiari egotzi, historikoki mintzatuz bere ohiko egitekoari eustea besterik ez baitu egin. Erruduntasun hori bistan denez beren burua marxista izendatuz amore eman eta burgesia-ttipiari bide zabala irekiz horren menpera jarri zirenena da.

Guzti hau guztiz laburbildua dago noski eta horri buruz xehetasun asko daude prozesua nola izan denaren inguruan, baina gure aburuz ukaezina dena, ENAMren izateak berak Euskal Iraultzaren alde bikoitza egiaztatzen duela da, bata Iraultza sozialarena eta bestea, honen menera baina inoiz ez alboratuta, Askapen Nazionalarena. Azterketa honetatik urruntzea Zutik Euskal Herria! prozesua ezagutzen denaren egoera eragin duena dela ulertzen dugu, Aieteko Adierazpenarekin amaitu dena, non argi eta garbi eta nazioarteko inperialismoaren ordezkarien eskutik Estatuaren aurkako borroka aroaren amaitzea eta bere onespena Ezker Abertzalea sistemaren antolakundeetako klub apartekoan integratzeko eszenaratzen den.

A.L: Nazioarteko proletalgoari aurkezten zaion krisi kapitalista eta inperialisten arteko borroken aurrean, zeintzuk uste dituzue izango direla euskal herri langileak buruz buru izango dituen erronkak hurrengo urteetan, eta zein izango zuen kokapena eta lana haien aurrean?

K.: Alde batetik hurrengo urteetan inperialisten arteko borrokan indarren korrelazioa zein izango den zehazki jakiterik ez dagoela dago, baina badakizkigu zenbait gauza. Badakigu AEB alde batetik eta bere ohiko aliatuekin, Kanada, Japonia eta Britainia Handia, baliabide naturalen hegemonia mantentzen saiatzen ari dela Ekialde Ertainean, bere atzeko patio erdi- eta hego- amerikarra ernegazioz kontrolatzen saiatzen den aldi berean. Ez da ustekabekoa Honduras eta Paraguai-ko estatu kolpeen jauskera, historian lehen aldiz Papa latinoamerikar baten koroatzearen erritu berriarekin batera. Hala nola ez den ustekabekoa azkeneko hamabi urteetan Irak, Afganistan eta Libia inbaditu izana eta Siria inbaditua izaten egotea Iran antzezleku estrategiko lokaletik isolatzeko asmotan. Koreako Errepublika Demokratiko Herrikoi burujabearen aurkako erasoa, Errepublika Txinatarraren alboa hartzea bilatzen duena, AEBren beste oinatz bat da bere hegemonia mantentzeko bidean bere kide Japoniarra indartuz. Inperialismoak beti burujabea eta tutoretzarik gabeko garapena erabakitzen duena erasotzen du. Horretaz gain kontinente afrikarra dugu memento hauetan potentzia inperialisten arteko borroka itzelen tokia dena.

 Beste aldetik Errusia, Txina eta aliatu batzuk daude, Afrikako, Hegoamerikako eta Asiako baliabideengatik borrokatzen saiatzen direnak lurrazpiko diplomatiko eta merkatal guda baten erdian. Herrialde batzuk norgehiagoka inperialistaren jana diren bitartean, kapitalaren Europa bezalako zenbait egitura nabarmenki arriskuan aurkitzen dira. Ez dago leialtasunik aurkako interesetako mundu batean.

Gure ondorioa zentzu honetan da jasaten ari garen krisia baliabide eta merkatuengatik inperialisten arteko harrapaketa gerrate ireki baten ataria dela. 

Egindako galderari erreparatuz osaketan dauden blokeen garapen horren barnean Estatu espainiar eta Estatu frantziarraren kokapena hurrengo urteetan erabakigarriak izango dela ulertzen dugu, Euskal Iraultza era batean edo bestean izatea eragingo duena. Gure jarrera politikoa honen aurrean, marxista ororen antzera, inperialisten arteko harrapaketa gerratea guda zibil iraultzaile bihurtzea beharrezkoa dela da, era horretan kapitalaren jatuntasuna suntsituz. Gerra hasten den unean herrialde guztietako proletarioak elkar zaitezte kontsignak garrantzia handia hartuko du, burgesiak nazioarteko behargin klasea banatzen indarrak bilduko baititu, eta nola ez, behargin mugimenduaren barneko bere eragileek jarraituko dute gerraren benetako izate atzerakoia ezkutatzeko asmoarekin. Bakea nazioarteko behargin klasea nahia da, baina beharrezkoa da argi izatea munduan ez dela bakerik egongo zapalketa dagoen bitartean. Honen aurrean premiaz ikusten dugu euskal behargin klasearen antolakunde burujabe baten sorkuntza, euskal proletalgoarentzat Sozialismorako irteera iraultzailea ekitea ahalbidetuko diona.

A.L.: Zer esango zenieten marxismo-leninismoaz iritzi ezkorra duten  langileei eta soldatapekoei orokorrean? Zein uste duzue izan behar dela komunisten ekitea alienazio kapitalistak behargin klasean sortzen dituen taren aurrean?

 K.: Inperialismoaren taktika oinarrizkoena bat behargin klasearen alienazioa eta nahasmena da, bake soziala mantentzeko helburuarekin. Ez da ustekabekoa bialderditasuna Norvegia edo Euskal Herria bezalako herrialde hain ezberdinetan egotea eta ez da ustekabekoa ere herrialde inperialista guztietan komuna den behargin aristokraziaren fenomenoa, alderdi sozialdemokratak soldata pribilegioen eta laguntza-estatu batean sostengatutako oinarri sozial batez elikatzen dituena.

 Gertatzen dena da krisiak berak behargin aristokraziaren zati handi batekin eta laguntza-estatu horrekin amaitzearen beharra agerian utzi duela, eta ondorio gisa ekarriko duena mugimendu iraultzailearen gorakada izango da. Gainera, bistakoa da duela zenbait denbora hitzaldi iraultzailearen aurrean axolagabeak ziruditen langileak, aste bat igarota ausart eta kontzienteenen artean egon daitezkeela. Horregatik, auzia ez da komunismoaz fidatzen ez den behargin klaseari zer esan behar zaion, baizik eta ildo politiko bat eta bere ezartze praktikoa nola garatu. Langileek ekintza eta hitz bakoitzaren atzeko klaseen interesak ikusten ikasi behar dute.

Garrantzitsua da klase kontzientzia behargin kopuru handi bateri lotua egotea, baina bagara ere kontziente ezin dela eskatu behargin klasearen multzo osoari klase borrokan bere klaseak garatzera deitua dagoen egiteko konplexu guztiaren kontzientzia erabatekoa. Erabateko kontzientzia soilik militantzia aurreratuenera eskatu behar zaio. Kontzientzia goren hori proletalgoaren antolakunde burujabearen bidez  ordezkatua behar du egon; era honetan behargin borrokaren buruan eta ez isatsean aurkitzeko.

 Eta masen buruan joateko, gure garaiko Sozialismo Zientifikoa, marxismo-leninismoa,  bereganatzea ezinbestekoa den iritziari eusten diogu.

Errebisionismoaren aurkako etengabeko borroka eta salatzearen lan praktikotik eta errealitatearen etengabeko ikasketatik Euskal Nazio Askapen Mugimendu Iraultzailearen buruzagitza gauzatuko duen antolakundea aterako dela ulertzen dugu. Behargin klasearen partaidetza indartsuki egongo da eraginda, nahiz eta egun komunismoaz fidatu ala ez fidatu, bere baitan egingo den lan praktikoagatik, esplotazioaren eta auzi nazionalaren inguruko ildo egokiagatik eta militanteen arazo zehatzetan parte-hartzeagatik, soinez soineko borrokaz eta betiere buruan eredutik helarazteaz eta irakasteaz gain. Argiagoak izateko, prozesu iraultzailearen garapena soilik izango da posible bide horretan militante aurreratuenek borrokaren lehen lerroak betetzen badituzte.

 

A.L.: Eta zer esan edo gomendatuko zeniekete teoria eta praktika iraultzaile marxista-leninista  ikasteko grina izanda, eta beraientzat erreferentzia izandako antolakundeen suntsiketaren aurrean, nora joan edo zer egin ez dakiten dabiltza gazteei (ala ez hain gazteei)? Eta erreformisten menera daudenei hortaz jabetu gabe?

 K.: Guk beti adierazi dugu konprometitutako militantziari buruzko gure iritzia. Ez gara fidatzen auzi nazionalaren azterketa bi Estatuen izatetik eta auzi hori antolatze eremuan ere ekiteko beharretik egiten ez duten antolakundeen ildoan, bi estatuetan banandutako nazio batentzako konponbidea federaltasunean edo konfederaltasunean geratu ezin daitekeela ulertzen dugulako, arazoari bere osotasunean heldu gabe. 

Zehazki ez dakigun noiz edo non gauzatu beharreko autodeterminazio eskubide orokor eta abstraktu bat, ala burujabetza klase sozialen izatearen eta esplotazio kapitalistaren egiteari heldu gabe, ez dute ezer konpontzen euskal behargin klasearen burujabetze bidean.

 Hori dela eta, ulertzen dugu Euskal Herrian klase antolakundearen ikasketari eta sorkuntzari heldu nahi dionak, gure antolakundean sartzeko edo antolatu eta gurekin ideologiko eta borrokazko begizta estuak sortzeko posibilitatea serioski pentsatu behar duela, alderdiaren eraikuntzan aurrera egiteko helburuarekin. 

Ezin da gehiago atzeratu euskal proletalgoaren antolakunde burujabearen eraikitzeko beharra. Galtzen den denbora oro klase etsaiari emandako denbora da, gure aurkakoek beren nagusitasunarekin jarraitzeko eta behargin klasea oraindik gehiago nahasteko erabiltzen duten denbora.  

Une hauetan Iraultza, Sozialismoa eta burujabetzaren ikurra eusten duen klase, nazio eta aberkoi antolakundearen formako egitura politiko bakarra Kimetz da.